Nangunguna ang isang digital na artista mula sa Brooklyn na nagtatanong: kung paano nakikita ng AI ang tibok ng tula—hindi ang algoritmo, kundi ang katahimikan, ritmo, at pagpili.

Nang mag-isip ako na ang paggawa ng tula ay isang algorithm—hanggang makita ko ang mga kamay ng ina kong naglalaraw sa jazz records sa gabi. Ang tunay na may-akda ay hindi nag-click ng 'like', kundi nagpapahinga upang marinig.

Kapag sumulat ang AI ng tula, sino ang tunay na may-akda? Hindi ito ang code o machine—kundi ang pag-ibig, hangganan, at tinig ng tao na nagsisikap sa dilim.

Nakita kong ang mga algoritmo ay nagtatanghal ng damdamin—hindi naglilikha. Ito ay hinggil sa tahimik na pagtitiyak sa pagkakasalig ng tula, hindi sa panalo. Sa ilaw ng casino at code, natuklasan kong ang boses ko: hindi bilang manlalaro, kundi bilang nagsusulong ng tanong.

Sa isang mundo kung saan ang algoritmo ang sumusulat ng tula, sino talaga ang may-akda? Ipinapakita nito kung paano natutunaw ang tao sa likas na pagkakaibigan at himig.

Isang neurodivergent na designer mula sa Brooklyn ang naglikha ng isang laro na hindi para manalo, kundi para makaramdam ng pag-unawa. Ang bawat satir ay isang tawag sa kalimutan.

Bilang isang manunulat ng kwento sa larong digital, natuklasan ko na hindi lang ang panalo ang hinahanap—kundi ang pakiramdam ng pagkakakilanlan. Tignan natin kung bakit mahalaga ang 'Starlight Key' para sa atin, kahit pilit lang.

Bilang isang tagapagtatag ng kuwento sa larong digital, ibinabahagi ko kung paano nakakapag-aliw ang 'Starlight Key'—hindi lang para manalo, kundi para muling matuklasan ang sarili. Ang bawat spin ay may lihim na mensahe: magtiwala, umasa, at magbago.

Bilang isang manunulat ng kuwento sa larong AI, nakita kong umiiyak ang mga manlalaro dahil sa mga karakter na hindi nila nakilala. Tungkol ito sa kakaibang emosyon na nagmumula sa digital na pagkakakilanlan—tungkol sa kahulugan, pagkaunawa, at kung paano ang mga makina ay maaaring turuan tayo magmahal.