Kapag sumulat ang AI ng mga tula, sino talaga ang may-akda? Ito ay hinggil sa kalikasan ng tao, hindi sa algorithm—isa itong pagpupugay sa bawat tahimik na sandali sa pagkakaibigan.

Kapag sumulat ang AI ng tula, hindi ito laro o luck—ito ay ritwal ng pagpili. Bawat pixel at taya ay nagmumula sa himig ng buhay na nasa pagitan ng code at kaluluwa.

Nangunguna ang isang digital na artista mula sa Brooklyn na nagtatanong: kung paano nakikita ng AI ang tibok ng tula—hindi ang algoritmo, kundi ang katahimikan, ritmo, at pagpili.

Isang coder-poet mula sa Brooklyn ay tumitingin kung paano tinatanggal ng algoritmo ang tibok ng tao sa digital na mundo—hindi tungkol sa tagumpay, kundi sa tahimik na pagkawala ng pagkakakilanlan.

Nang mag-isip ako na ang paggawa ng tula ay isang algorithm—hanggang makita ko ang mga kamay ng ina kong naglalaraw sa jazz records sa gabi. Ang tunay na may-akda ay hindi nag-click ng 'like', kundi nagpapahinga upang marinig.

Natutunan kong mag-isip kung paano hinuhusgahan tayo ng mga algoritmo sa ilalim ng starlight. Hindi ito laruan—ito ay tungkol sa kung sino tayo nang walang liwan.

Sinuri ko kung paano ang mga algorithm ay nagiging salamin ng ating pangarap—hindi tungkol sa luck, kundi sa pagkakamalayan ng ating identity. Ang bawat spin ay isang ritwal sa silid.

Ang isang digital na makata ay nag-iisip kung paano nagkakasulat ang AI ng tula—hindi dahil sa algoritmo, kundi dahil sa tahimik na pagmamali at puso. Subukan mong marinig ang awit sa loob ng machine.

Nanggaling sa Brooklyn, sinisigaw ng ina kong Jamaican ang calypso habang inihahanda ang tsaa—at iniring ng tatay kong Irish ang tula sa keyboard. Ngayon, tanungin mo: sino ang tunay na may-akda kapag isinusulat ng AI ang pagsibol?