Kapag sumulat ang AI ng tula, hindi ito laro o luck—ito ay ritwal ng pagpili. Bawat pixel at taya ay nagmumula sa himig ng buhay na nasa pagitan ng code at kaluluwa.

Nais ko iwasan ang pag-iisa sa isang VR mundo—hindi para makakuha ng parang, kundi para bigyan ito ng hininga. Ang bawat mekanismo ay metapora ng pangarap na nasa katahimikan.

Noong ako'y lumaki sa mga kalye ng Chicago, hinubog ng Black literature at Zen—ngayon, isinulat ko ang code bilang tula. Hindi ito tungkol sa luck, kundi sa tahimik na sandali kapag pinipilit ang 'bet'—at ang pagpili ay naging ritwal.

Nangunguna ang isang digital na artista mula sa Brooklyn na nagtatanong: kung paano nakikita ng AI ang tibok ng tula—hindi ang algoritmo, kundi ang katahimikan, ritmo, at pagpili.

Isang coder-poet mula sa Brooklyn ay tumitingin kung paano tinatanggal ng algoritmo ang tibok ng tao sa digital na mundo—hindi tungkol sa tagumpay, kundi sa tahimik na pagkawala ng pagkakakilanlan.

Isang tahimik na genio ang nagpalit ng kalungkutan sa isang VR mundo kung saan bawat pindot ay may kahulugan. Hindi ito paglalaro—kundi isang panalig sa dilim ng gabi.

Nang mag-isip ako na ang paggawa ng tula ay isang algorithm—hanggang makita ko ang mga kamay ng ina kong naglalaraw sa jazz records sa gabi. Ang tunay na may-akda ay hindi nag-click ng 'like', kundi nagpapahinga upang marinig.

Natutunan kong mag-isip kung paano hinuhusgahan tayo ng mga algoritmo sa ilalim ng starlight. Hindi ito laruan—ito ay tungkol sa kung sino tayo nang walang liwan.

Sinuri ko kung paano ang mga algorithm ay nagiging salamin ng ating pangarap—hindi tungkol sa luck, kundi sa pagkakamalayan ng ating identity. Ang bawat spin ay isang ritwal sa silid.