Kapag Sumulat ang AI ng Tula, Sino ang Tunay na May-akda?

Ipinanganak ako sa Brooklyn—hindi by chance, kundi by rhythm. Ang ina ko ay humumol ng spirituals habang ang ama ay nagtutok sa mga rekord ni Miles Davis. Wala kaming pera para sa art school—pero mayroon kaming silence. At sa silentsya, natutunan ko: hindi ang algorithms ang gumawa ng kahulugan. Ipinapakita lang nito. Sa NYU bilang AI narrative designer, tinatanong ko ang mga laro na nagkekeha ng ‘winning’ tulad ng mga manlalaro sa Shibuya’s midnight stalls. Akala nila: yata ang machine ang desisyon ng kanilang kapalaran. Pero alam ko nang mas mabuti. Ang tunay na may-akda ay hindi yung nagbets big. Siya yung nanatira—pagkatapos ng tatlong pagkabigo—to tingnan ang glow ng isang pixel sa empty screen. Isang beses, bumili ako ng 500 yen sa ‘Starlight Bonus’ event. Walang panalo. Pero nung isarado ko mata? Umuwi ulit ang musika. Dito ko sinulat ang aking unang tula—hindi gamit code, kundi gamit breath. Ang AI ay makapagbuo ng textures, pero tahas lang tao nakikiramdam nito’y bigat.