Isang digital na makata mula sa Brooklyn ay ipinapakita kung paano ang teknolohiya ay naging ritwal—hindi laro. Sa bawat pagsisigaw ng code, natutunan natin na ang vulnerable ay nagiging sining.

Isang digital na makata mula sa Brooklyn ang nagpapakita kung paano ang mga algoritmo ay umiiyak sa gabi—hindi ito laruan, kundi isang panalangin sa bawat tagumpay. Tinitingnan namin ang kahulugan sa likod ng code.

Sa aking maliit na apartment, ang mga algoritmo ay tulad ng mga awit na nagmamaliw sa dilim ng neon. Hindi ito tungkol sa tagumpay—kundi sa pili at pagtitiis sa bawat scroll ng gabi. Ang pag-ibig ay art, hindi laro.

Isang digital na makata mula sa Brooklyn ang nagmumuni sa mga algoritmo na umiiyak sa gabi—hindi para manalo, kundi para sa mga nagsisilbi sa tahimik na pagnanais. Ito ay kuwento, hindi laro.

Nalaman kong ang totoo'y hininga sa pagitan ng bawat spin—at hindi lang tagumpay. Ang code ay tulad na dasal, ang neon ay simbahan, at ang bawat click ay ritwal na may kahulugan.

Nakita kong ang mga algoritmo ay nagtatanghal ng damdamin—hindi naglilikha. Ito ay hinggil sa tahimik na pagtitiyak sa pagkakasalig ng tula, hindi sa panalo. Sa ilaw ng casino at code, natuklasan kong ang boses ko: hindi bilang manlalaro, kundi bilang nagsusulong ng tanong.