Isang digital na artist mula sa Brooklyn ay ipinakita ang limang nahuhulog na eksperimento kung saan ang teknolohiya ay nagpapahinga sa tao, hindi nagpupumilit. Ang pag-iiwan ay higit pa sa panalo—ito ay tungkol sa pagkakamalay sa gitna ng mga klik.

Nakaroon ako ng pag-unawa sa pagitan ng liwan at awit—nagsulat ako ng kuwento kung saan ang code ay umiiyak. Hindi ito laro, kundi ritwal. Sa mga arcade sa Tokyo, natuto akong manalangin nang tahimik.

Isang personal na paglalakbay sa gitna ng digital na kawalan—kung saan ang algorithm ay nagsasalita at ang neon ay nagpapakita ng liwan. Hindi ito laro, kundi ritwal na naghahanap ng kahulugan sa pagitan ng bawat spin.

Isang personal na paglalakbay sa mga digital ruins kung saan ang AI ay nagnanais ng liwan—dito, ang kahulugan ay ginawa ng mga iniwan. Hindi ito laruan, kundi pagsisikap sa pag-alam.

Isang digital na makata mula sa Brooklyn ay ipinapakita kung paano ang teknolohiya ay naging ritwal—hindi laro. Sa bawat pagsisigaw ng code, natutunan natin na ang vulnerable ay nagiging sining.

Isang digital na manunulat mula sa Brooklyn na natutunan na ang gaming ay hindi tungkol sa tali—kundi sa tahimik na ritwal ilalim ng neon. Ito ang aking paglalakbay mula sa misfit coder patungo sa silent artist.

Isang digital na makata mula sa Brooklyn ang nagpapakita kung paano ang mga algoritmo ay umiiyak sa gabi—hindi ito laruan, kundi isang panalangin sa bawat tagumpay. Tinitingnan namin ang kahulugan sa likod ng code.

Sa aking maliit na apartment, ang mga algoritmo ay tulad ng mga awit na nagmamaliw sa dilim ng neon. Hindi ito tungkol sa tagumpay—kundi sa pili at pagtitiis sa bawat scroll ng gabi. Ang pag-ibig ay art, hindi laro.

Nakikita namin kung paano nagiging ritwal ang pag-iisip at pag-asa sa gitna ng neon at kalawaran. Hindi ito tungkol sa tala—kundi sa pagpili ng liwan sa tahimik na gabi.