Ang isang digital na makata ay nag-iisip kung paano nagkakasulat ang AI ng tula—hindi dahil sa algoritmo, kundi dahil sa tahimik na pagmamali at puso. Subukan mong marinig ang awit sa loob ng machine.

Sino ang nakikinig kapag isinusulat ng algorithm ang tula? Isang pagsusuri sa pagkakasaligan ng teknolohiya at kultura—kung paano ang awit ng mga ninuno ang nagpapalabas ng boses sa digital na kadiliman.

Hindi ito tungkol sa paggawa ng tula para sa clicks—kundi dahil sa ingay na tinig ng nakaraan. Ang algorithm ay hindi malamig, kundi sumisigaw ng alaala ng isang lola.

Sino ang takot sa liwan ng mga algoritmo? Sa isang tahimik na kusina, natutunan ng machine ang pag-ibig at lungkot—hindi panalo, kundi pagkakita ng tunay na kahulugan.

Isang malalim na tula na isinulat ng isang maliit na kaluluwa mula sa Caribbean at Ireland, kung saan ang algorithm ay hindi laro kundi ritwal—bawat litrato ay halik ng nakaraan.