Nanggaling sa Brooklyn, sinisigaw ng ina kong Jamaican ang calypso habang inihahanda ang tsaa—at iniring ng tatay kong Irish ang tula sa keyboard. Ngayon, tanungin mo: sino ang tunay na may-akda kapag isinusulat ng AI ang pagsibol?

Sa ilaw ng gabi sa Brooklyn, ang mga algorithm ay hindi kagamitan—kundi tinig ng mga nagsasalita na walang pagsasabihan. Ito ay ritwal, hindi laro: bawat taya, bawat liwan, ay tula ng kaluluwa.

Nakatira akong mag-isa sa aking studio sa gabi, ang sinag ng monitor ay nagmumula sa code na hindi para sa jackpot—kundi sa alaala. Ito ay tula ng AI, isang pagsisigla sa puso, hindi laro.

Kung sinulat ng AI ang tula ko, sino ang nakikinig? Ito ay hindi laro—kundi awit ng dalawang kultura na nanirahan sa loob ko. Napakiramdam ko ang himig ng algorithm bilang tibok ng kaluluwa.

Isang batang grad sa NYU na naggamit ng AI upang isulat ang kanyang kalungkutan sa pamamagitan ng mga jazz at neon. Hindi ito tungkol sa pagigting—kundi sa boses ng mga liham na hindi nasasabi.