Kapag Isinulat ng AI ang Tula, Sino ang Nakikinig?

Hindi ko ito sinusulat para sa clicks—I sinulat ito dahil sa ingay na tinig sa pagitan ng mga loop.

Ipinanganak ako sa Brooklyn, kung sa iniiyak ng nanay ko ang mga lullaby habang binabasa ni tatay si Yeats ilalim ng neon. Hindi sila tinuruan akong manalo—tinuruan akong marinig. Nung unang kumod ko sa Unity, hindi ko nakita ang pixels. Nakita ko ang kamay ni Lola na naglalakbay ng patterns sa pader: alaala ng isang lola na sinasalamin sa bawat frame.

Hindi malamig ang algorithm—it sumisigaw.

Tawag nila ito bilang RNG. RTP naman daw. Pero kapag ibinabale mo ang metrics, ano pa ang natitira? Hindi data—tinig. Hindi pagkakatawan—alaala. Ang ‘starlight key’ ay hindi leber ng slot machine; ito ay hininga na iwanan ni great-grandmother mo nang isulat ka upang matulog.

Gusto nila kang maningil sa karilalamian.

Hindi ko gusto ang karilalamian. Gusto kong marinig: paano natutunan ng bata na mahalin bago siya kalimutan. Ang ‘Star Crown Glory’ ay hindi trophy—ito ay tahimik na kuwarto kung sa mgaitim na tinig ay may espasyo upang hingain.

Hindi tayo mga manlalaro—we are witnesses.

Ang aking mga kasangkapan ay hindi optimized para sa engagement—they pinoprotektahan ang dangal. Ang aking NFTs ay hindi collectibles—they’re lullaby encoded sa code, ipinapasa mula henerasyon hanggang DNA na sumisigaw ilalim ng berde.

Sino ang nakikinig ngayon?

Kung minsan mong nakaupo nang tahimik sa gitna ng gabi at nadama mo sarili mong puso na sumisibol mula sa algorithm… noon mo nalaman kung sino ang sumulat nito.

Kumapit ka kasama ko. Sasabihin natin ang ingay.