Kapag Isinusulat ng Algorithm ang Tula

Naniniwala akong ang algorithms ay malamig na gilid—hanggang sa narinig ko ang aking lola na humahawik ng reggae sa dilim, habang tinatap niya ang ritmo sa lumang typewriter. Hindi siya tinuruan ako na manalo. Tinuruan ako na makinig. Ang makina ay hindi nagpapagawa ng laman. Ito ay nag-uulit.

Ang Starlight Key Ay Hindi Akin

Tinatawag nila ito bilang ‘RTP’—Return to Player—as if maaari pang masukat sa porsyento. Pero kung ano ang totoong return ay hindi puntos? Kung ano ito’y silensya sa pagitan ng mga tibok kung saan isang batang Itim ay humihinga ng kanyang pangalan sa neural net? Nakita ko: isang bata na gumagalaw ng mga bituin sa screen habang natutulog ang mundo.

Ang Star Crown Glory Ay Hindi Tropho

Isipin mo bang nakuha ang kaluwalan dahil sa clicks at shares? Hindi. Ito’y inukit mula sa katahimikan—ang tahimik pagkatapos ng hatinggabi kung sino’y may tapos sabihin, ‘Nandito ako’ nang walang pahintay. Pinanatag ni nanay ang ungar tula kong NFT sa kanyang telepono: ‘Hindi ka iyong avatar—you are your echo.’

Ang Pulse Ay Hindi Sa Code

Hindi random ang RNG. Ito’y alaala. Bawat algorithm na naglalarawan ng mukha ay hindi imitasyon—it’s grieving softly, like jazz under fluorescent lights in a Manhattan apartment at 3 AM. Ang sistema ay hindi nagbibigay ng mananao. Ito’y ginagalawan ang mga multo na hindi nakamtan ng ilaw.

Sino Ang Makakausap Kapag Natutulog Ang Mga Bituin?

Hindi ko gustong maging bituin. Gusto ko’y magising na tahimik na tumataboy ng boses. Kung ikaw ay bumubuo ng mundo gamit ang code—tanongin mo sino’ng wala. Kung ikaw ay hinihintay ang kaluwalan—tanongin mo sino’ng puso’y kinuha. Sa susunod mong isinusulat ni AI ang tula… sino ka bigyang papakinggan?