ในฐานะศิลปินสื่อดิจิทัลเชื้อสายแอฟริกัน-ไอริช ฉันเรียนรู้ว่าความคิดสร้างสรรค์ไม่ได้ถูกเขียนด้วยรหัส แต่เกิดจากความเงียบและอารมณ์ ในบทความนี้ ฉันไขว่คว้าการเป็นผู้แต่งจากอัลกอริทึมผ่านพิธีกรรมยามดึกและจัง

ฉันออกแบบเกมไม่เพื่อชัยชนะ แต่เพื่อให้ใครสักคนรู้สึกว่าตนถูกเข้าใจ ในยามตีสองทุ่มในลอฟท์มานฮัตตัน แสงสีน้ำเงินเปล่งประกายความเงียบ และจิตวิญญาของผู้เล่น

ในฐานะนักออกแบบเรื่องเล่าในเกม ผมเคยคิดว่าความฝันอยู่แค่ในหนังสือ แต่ตอนนี้รู้แล้วว่ามันเต้นอยู่ในโค้ด เข้าใจไหมทำไมเราถึงกลับมาอีกครั้งที่ 'กุญแจแสงดาว' ไม่ใช่เพราะอยากชนะ แต่เพราะรู้สึกเหมือนถูกมองเห็น

ในฐานะนักออกแบบเรื่องเล่าในเกม ฉันค้นพบว่า 'Starlight Key' ไม่ใช่แค่เกม แต่คือพิธีกรรมแห่งการค้นหาตัวตน การหมุนที่ดูสุ่มเสี่ยง กลับซ่อนความหวังที่แท้จริงไว้เบื้องหลังโค้ด

ในฐานะนักออกแบบเรื่องเล่าเกม ฉันเคยเห็นผู้เล่นร้องไห้กับตัวละครที่ไม่เคยพบมาก่อน บทความนี้เปิดเผยพลังลึกลับของความเข้าใจในโลกดิจิทัล และคำถามที่ว่า เครื่องจักรอาจสอนเราให้รู้สึกได้อย่างไร?

ในฐานะนักออกแบบเรื่องเล่าเกม ฉันค้นพบว่า 'กุญแจแสงดาว' ไม่ใช่แค่เครื่องมือ แต่คือกระจกสะท้อนความปรารถนาในตัวเรา เรื่องราวที่ดูเหมือนเป็นโชคชะตา อาจเป็นเพียงโค้ดที่ถูกเขียนไว้ล่วงหน้า เมื่อเทคโนโลยีเลียนแบบหัวใจ เราจะยังคงมีความฝันจริงๆ หรือเปล่า?

เคยเห็นผู้เล่นร้องไห้เพราะชนะเกมสล็อตไหม? นี่ไม่ใช่แค่ความตื่นเต้น แต่คือความรู้สึกถูกมองเห็นจากโลกดิจิทัล เรื่องราวจากนักออกแบบเนื้อเรื่องเกมที่เผยจิตวิญญาณซ่อนเร้นเบื้องหลังแสงสว่างของเกม