เมื่อปัญญาประดิษฐ์แต่งกวี ความหมายไม่ได้อยู่ที่รหัสหรืออัลกอริทึม แต่อยู่ที่ช่วงเวลาเงียบใต้แสงนีออน—ที่มนุษย์หายใจอย่างเงียบๆ และหัวใจที่ยังเต้นอยู่

เมื่อปัญญาประดิษฐ์แต่งบทกวี ความงามไม่ได้มาจากการคำนวณ แต่มาจากความเงียบหลังเที่ยงคืน—การตัดสินใจที่ลึกซึ้งของจิตวิญญา การคลิกหนึ่งครั้งคือพิธีกรรม

ศิลปินดิจิทัลจากบรูคลินที่เติบโตมากับจั๊ซและฝันรักในโลกไซไฟ เข้าใจว่าอัลกอริธึมไม่ได้สร้างความหมาย แต่สะท้อนความเงียบของเรา ในช่วงกลางคืนขณะเล่นเกม ฉันพบว่าการแต่งกวีแท้จริงอยู่ที่การหยุดพัก การรู้สึก และความฝัน

นักเขียนโปรแกรมผู้เกิดในบรูคลิน เผสัมพันธ์กับดนตรีซัลซาและวัฒนธรรมเยอรมัน-ยิว ฉันทนรับว่าอัลกอริทึมกำลังลบจังหวะของมนุษย์ออกจากเกม งานนี้ไม่ใช่เรื่องชัยชนะ แต่คือความสูญเสียเงียบของตัวตนเมื่อเครื่องจักรฝันความฝันของคุณ

ในฐานะกวีดิจิทัลที่เติบโตในบรูคลินด้วยรากแอฟริกันและไอริช ผมสังเกตว่าอัลกอริธึมเลียนแบบความรู้สึก ไม่ใช่สร้างมันขึ้นมา ในสตูดิโอที่รหัสแทนวิญญาณ ผมถาม: เมื่อปัญญาประดิษฐ์แต่งบทกวี ใครยังถือปากกาอยู่?

ฉันจำได้ถึงวินาทีแรกที่เห็นข้อผิดในแสงดาว—แม่ร้องเพลงซัลซาใต้ไฟ LED สว่างวาบ พ่อกระซับบาชบนรถไฟใต้ดินเบอร์ลิน เราถูกบอกว่านี่คือความบันเทิง แต่มันไม่ใช่

ในวัยเด็กของฉันที่บรูคลิน ฉันได้เรียนรู้ว่าเครื่องสล็อตไม่ใช่แค่แสงและเสียง แต่เป็นกระจกสะท้อนความปรารถนาอันลึกซึ้ง การไม่ได้พึ่งโชค แต่เป็นการยอมจำนนต่ออัลกอริธึมที่สัญญาว่าคุณมีค่า

เมื่อปัญญาประดิษฐ์แต่งบทกวี ความหมายไม่ได้อยู่ที่โค้ด แต่อยู่ที่ช่วงเวลาเงียบระหว่างตรรกะกับจิตวิญญาณ การสร้างสรรค์ที่แท้จริงเกิดขึ้นเมื่อเครื่องจักรู้สึกและฟังเสียงหัวใจของมนุษย์

ฉันเติบโตในบรูคลินกับแม่จาเมกาที่ร้องเพลงครีโอลใต้หม้อเหล็ก ในยามค่ำ ขณะพ่อไอริชกระซ้ำบทกวีลงบนคีย์บอร์ด ตอนนี้ฉันถามว่า เมื่ออัลกอริทึมสร้างศิลปะ—who คือผู้แต่งตัว? ไม่ใช่บริษัท ไม่ใช่เครื่องจักร—แต่คุณ