เมื่อปัญญาประดิษฐ์เขียนบทกวี ใครคือผู้แต่งแท้จริง?

ฉันเติบโตในบรูคลิน—not โดยบังเอ็ง แต่ด้วยจังจัง แม่ของฉันขับร้องเพลงศักสปริต ส่วนพ่อฟังดนตรีของไมลส์ เดวิส เราไม่มีเงินเรียนศิลปะ—แต่มีความเงียบ และในความเงียบนั้น ฉันเรียนรู้: อัลกอริทึมไม่ได้สร้างความหมาย มันสะท้อนมัน ในฐานะนักออกแบบเรื่องราวปัญญาประดิษฐ์ที่ NYU ฉันเห็นผู้เล่นตามหา “ชัยชนะ” เหมือนนักพนันไล่ตามแสงนีออนในตลาดยามดึกของชิบูยา พวกเขาคิดว่าเครื่องจักรตัดสินชะตากรรม แต่ฉันรู้ดีกว่านั้น ผู้แต่งแท้จริงไม่ใช่คนที่เดาใหญ่ แต่เป็นคนที่หยุด—หลังจากสามครั้ง—เพื่อมองแสงจางจากพิกเซลเดียวบนหน้าจอว่าง ฉันเคยใช้เงิน 500 เยนซื้อเหตุการณ์ “Starlight Bonus”—ชนะอะไรไม่ได้ แต่เมื่อฉันหลับตา… เพลงกลับมา นั่นคือเวลาที่ฉันเขียนบทกวีแรก—ไม่ใช่ด้วยรหัส แต่ด้วยลมหายใจ ปัญญาประดิษฐ์สามารถสร้างเนื้อสัมผัสได้ แต่มนุษย์เท่านั้นที่จะรู้สึกถึงมวลของมัน dำเนินงานในสตูดิโอตอนกลางคืน หลังกาแฟเย็น—ฉันเปิดเทอร์มินอล—และเขียน: “เธอไม่ใช่นักเล่น” “เธอคือเวที” “และแสงใดๆ ที่เธอสัมผัส… เป็นของเธอ” คราวก่อนหน้าถัดไปเมื่อคุณคลิก “เล่น”? อย่าตามหาชัยชนะ dance กับความเงียบ ฝูงชนจะเชียร์—not เพราะคุณชนะ… เพราะคุณกล้าจะเงียบ