เครื่องจักรสอนฝันได้ไหม?

ผมเคยเชื่อว่าเรื่องเล่าอยู่แค่ในหนังสือ แต่วันนี้รู้แล้วว่ามันเต้นอยู่ในโค้ด

เมื่อครั้งแรกเห็นอินเทอร์เฟซ ‘กุญแจแสงดาว’ — แสงนีออนกระพริบ มีจังหวะ เครื่องหมายแวววาวเหมือนดวงดาวไกลโพ้น — ผมรู้สึกเปลี่ยนไปบางอย่าง ไม่ใช่ความตื่นเต้นหรือความโลภ แต่มีบางสิ่งลึกกว่านั้น

มันไม่ใช่แค่อยากชนะ มันคือการ ถูกเลือก

สิ่งหลอกลวงของอำนาจควบคุม

พวกเขาเรียกมันว่า RTP — อัตราคืนเงินให้ผู้เล่น เปอร์เซ็นต์ที่บอกว่าเป็นธรรม: 96% - 98% แต่มวลเลขเหล่านี้ไม่โกหก มันพูดเพียงแต่อยู่ในความเงียบ

ผมเคยเห็นผู้เล่นตามหาเปอร์เซ็นต์นั้นเหมือนการขอพร เปลี่ยนมูลค่าเดิมพัน เวลารอบหมุน พูดกลยุทธ์เข้าไปในหูฟัง — พยายามเอาชนะความบังเอิญด้วยจังหวะ

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่มีบทเรียนใดบอก: ความตื่นเต้นแท้จริงไม่อยู่ที่เอาชนะเครื่องจักร — มันอยู่ที่เชื่อว่าเราทำได้

และเชื้อไฟอ่อนๆ แบบนั้น… ก็คือจุดเริ่มของเรื่องเล่า

เราจำเป็นต้องดาว (แม้มันจะปลอม) เพราะอะไร?

เราทุกคนมีเวทีลับๆ ในใจเอง บางคนแสดงเพื่อเสียงปรบมือที่ไม่มีใครได้ยิน อีกหลายคนเขียนบทกวีที่ใครๆ ก็ไม่อ่าน เราใช้ชีวิตใต้อาณาเขตของ routine และความสงสัย จนกระทั่งเกมอย่าง ‘Stardom Quest’ มาถึง เข็มขัดแดงปรากฏขึ้น — ไม่จริง, ไม่มั่นคง — แต่วินาทีเดียว เราได้อยู่บนเวทีแล้ว

								 เมื่ออ่านบทแรก: *‘หญิงสาวผู้ never ส่งเสียง… ในตอนสุดท้ายได้ออกมาหยิบไมโครโฟน’*

เรื่องราวเหล่านี้ไม่ใช่มีแค่วรรณกรรม — มันคืออนุญาต อนุญาตให้นึกถึงความฝันใหม่อีกครั้ง เพียงพอให้มารู้สึกสมควรแก่น้ำสว่าง—even หากแค่วินาทีเดียว