คืนหนึ่งที่ฉันนั่งคนเดียวในห้องมืด ๆ มองหน้าจอที่ส่องประกายเหมือนแสงดาว—ไม่มีคอนโทรลเลอร์ในมือ แต่มีความทรงจำ ในความเงียบ ฉันพบว่าเกมไม่ได้เกี่ยวข้องกับปุ่มหรือรางวัล แต่คือชีวิตที่เต้นเบาบางของอารมณ์: ความฝันดิจิทัลที่ถูกเขียนโดยหัวใจที่เหงอยไกล

ในยามดึกที่รหัสหยุดนิ่งเหมือนเพลงกล่อม และแสงสีฟ้าของโลกดิจิทัลค่อยๆ ปลุกความทรงจำที่แท้จริง ไม่ใช่การชนะเกม แต่คือการถูกเข้าใจโดยเครื่องจักร