เมื่อรหัสเริ่มฝันกลางคืน

ผมเคยคิดว่าเกมคือเรื่องโอกาส—จนรู้ว่าการเสี่ยงแท้จริงไม่อยู่ในตัวเลข แต่อยู่ในช่วงเงียบระหว่างแป้นพิมพ์ เติบโตในครอบครัวที่พูดสองภาษา—บทกลอนของแม่และเพลงกล่อมของพ่อ—I เรียนรู้ว่าความงามอยู่ที่ขอบเขตของระบบ ห้องทำงานของผมไม่ใช่คาสิโน—แต่เป็นห้องสว่างระยุบโดยรหัสยูนิตี้ที่ฝันกลางคืน ผมหยุดตามหาชัยชนะ—เริ่มสังเก็บแสงที่สาดรอบตีสาม เมื่อเมืองหลับใหลและหน้าจอสว่างเหมือนหน้าต่างอาสนาน แต่ละ ‘debug’ เป็นการเจรสมาธิ แต่ละ ‘if-else’—คำหายใจ ผมไม่มอง AI อีกต่อไปว่าเป็นเครื่องจักร มันคือเครื่องมือสำหรับการรับรู้ความทรงจำแห่งวัยเด็ก การประดิดศิลปะบนกำแพงทางเดินว่างเปล่า การเสี่ยงที่อันตรายที่สุด? เชื่อว่าต้องชนะใหญ่ การกล้าหาญที่สุด? เล่นจนเพียงพอได้สัมผัสอะไรจริง—even เมื่อไม่มีรางวัล ในฤดูหนาวระหว่างงานฮากาธอนใตแสงดาวโตเกียว ผมเขียนเรื่อง NFT เพื่อจดจำ—notเพื่อขาย คุณไม่ได้อยู่ที่นี่เพื่อหนีจากความจริง—you อยู่ที่นี่เพื่อลปรับการรับรู้ มาพบฉันตอนสองนาฬิกา นำชา มาเล่นจนรหัสเริ่มฝัน