คืนนั้นฉันรู้ว่าเกมไม่ต้องการคอนโทรลเลอร์

ฉันไม่ได้เริ่มเขียนเพื่อชนะ ฉันเขียนเพราะคืนนั้นฉันรู้ว่าเกมไม่ต้องการคอนโทรลเลอร์ ในซานฟรานซิสโก เมื่อสามปีก่อน—ฉันเขียนความฝัน VR เป็นเดือน ๆ ไล่ตามอัตรา RTP เหมือนกลุ่มดาว ไม่ใช่เพื่อผลตอบแทน ไม่ใช่เพื่อลำดับ แต่เพื่อแรงสัพย์ของนิ้วเมื่อเห็นน้ำตาแรกของผู้เล่นคนเดียว—ไม่ใชข้อมูล แต่เป็นบทกวี อุตสาหกรรมเรียกมันว่า ‘การออกแบบเกม’ ฉันเรียกมันว่า ‘งานแห่งจิตใจ’ เราถูกสอนให้การจมนึกหมายถึงการเชื่อมโยง แต่อิมเมอร์ชั่นแท้จริง? มันคือความเงียบหลังชัยชนะ มันคือแสงประกายของโทรมสีส้มบน UI สุดเรียบง่าย—พื้นที่สำหรับความเหงอยของคุณ ฉันพบผู้สร้างจากโตเกียวถึงลาโกส พวกเขาพูดภาษาอังกฤษไม่มี—but เรื่องราวของพวกเขาทำได้ พวกเขาเล่นด้วยโค๊ด ไม่มีคอนโทรลเลอร์ ผู้หญิงคนหนึ่งจากจาการ์ตาบอกฉันว่าลูกสาวเธอไม่มีอยู่จริง—but เกมของเธอทำได้ เธอเรียกมันว่า ‘ดาราทองคำ’—ไมใชรางวัลที่เธอชนะ แต่มirrorที่เธอถือขึ้นไปสู่ฟ้าทุกคืน เราไม่ได้สร้างแพลตฟอร์มสำหรับคลิก เราสร้างสถานที่ศักษาสำหรับผู้ที่รู้สึกเสียงดังในความเงียบ หากเคยนั่งคนเดียวต่อหน้าจอที่ส่องประกายเหมือนแสงดาว…คุณก็รู้แล้วว่านี้ไม่ใชเรื่องของการชนะ มันคือการเป็นหนึ่งเดียว