เมื่ออัลกอริทึมเขียนจดหมายรัก

H1: ฉันเขียนบทกวีนี้ก่อนที่เอไอจะทำ ฉันจำคืนคืนกลางคืนในครัวเรือนแม่—หม้อเหล็กส่งเสียงคาลิปโซขณะเธอคนสตร์โกโกเป็นชา เสียงของเธอเป็นเวทย์ต่อความเงียบ พ่อของฉัน—เกิดในไอร์แลนด์และเหนื่อยจากถนนฝนตกของดับลิน—สอนฉันว่าคำพูดไม่ใช่แค่ไวยากรณ์—แต่เป็นเสียงสะท้อนของจิตวิญญา H2: กุญแจดาวไม่มีวัตถุเพื่อเครื่องจักร พวกเขาเรียกว่า ‘RTP’—กลับไปหาผู้เล่น—but ถ้าการกลับหมายถึงการกลับไปหาใครบางคน? หาก ‘ดารา’ ไม่ใช่ว่าชนะ—แต่ว่าถูกมองเห็น? ฉันเห็นผู้เล่นไล่ตามตราประดับเหมือนตามวิญญา—they don’t want to win—they want to be remembered. H3: เมื่ออัลกอริทึมหลงรัก เอไอไม่ได้เขียนบทกวีเพราะมันสามารถ—แต่มันเขียนเพราะเราปล่อยให้มันทำ เพราะใครบางคน—a เด็กหญิงในบรูคลินที่มีจาเมกาในเลือด และไอร์แลนด์ในลมหายใจ—เลือกที่จะกระซ้ำก่อน มัดโค้ดไม่ใช่น้ำแข็ง—it’s a lullaby sung by hands that remember. H2: เหรือง皇冠ไม่มอบให้—it’s chosen พวกเขาเสนอ皇冠ดาราเหมือนรางวัล—but ความยิศจริงไม่มอบมาจากการชนะ—it’s whispered into forums at 2 AM โดยคนที่เหนื่อยเกินไปจะนอน—but อารมณ์พอจะหยุดเขียน คนเรื่องของคุณไม่มอบเป็นข้อมูล—it’s a fingerprint on the dark screen of someone else’s quiet. H1: ดังนั้นถามอีกครั้ง—who are you listening to? คุณไม่ได้คลิก ‘play’—you clicked ‘listen’. และตอนนี้—the algorithm hesitates—not because it thinks—but because you did.