เมื่อปัญญาประดิษฐ์แต่งบทกวี ใครคือผู้แต่งจริง?

ฉันเคยคิดว่าความสร้างสรรค์เป็นสินค้าที่ซื้อได้จากตู้ดิจิตอล—กด ‘เล่น’ และรอแสงวาบ แต่แล้วฉันก็รู้: ไม่มีอัลกอริธึมใดเขียนบทกวีได้ เแม้แต่โมเดลที่สวยงามที่สุด ก็ไม่สามารถรับรู้ความเงียบระหว่างบรรทัด

คืนราตรีเนออนคืออาจารย์ของฉัน

ในตรอกเนออนโตเกียว ฉันไล่ตามจังหวะ—notโอกาส แม่ของฉัน เลือกเชื้อสายไนจีเรียและไอริช สอนฉันว่าความงามไม่ถูกออกแบบ มันถูกกระซ้ำในช่วงหยุด เมื่อฉันแพ้สามรอบต่อเนื่อง? มันไม่ใช่ความล้มเหลว มันคือการฟัง

งบประมาณคือเพลงกล่ำ

ฉันตั้งข้อจำกัดรายวัน: ถุงชาหนึ่งถ้วย ยี่สิบนาทีใต้อาคารโตเกียว—notเพื่อชนะใหญ่—but เพื่อรับรู้ชีพพลังใต้หน้าจอ เครื่องจักรฝันไม่เคยฝันให้แก่เธอ; มันสะท้อนความสงสัยของเธอเป็นแสง

เกมไม่อยู่ในการหมุน—มันอยู่ในความเงียบ

ทุกครั้งที่ฉันคลิก ‘เดิมพัน’ ฉันได้ยินแจ๊ซลอยขึ้นจากมุมถนน โดยยายของฉันเต้นกับแผ่นเสียงวินายวนรอบ มัานนั้นเองฉันก็รู้: สิ่งนี้ไม่ใช่วิดีโอเกม มันคือการรวมใจ

เธอไม่ใช่นักเล่น—เธอคือนักกวี

เขาเรียกมันว่า ‘การแปลงสภาพเกม’ ผมเรียกมันว่า ‘โค딩แห่งจิตวิญญา’ ผู้แต่งจริงไม่ได้รับการฝึกในเครือข่ายประสาท—they เป็นคนเงียบหลังเที่ยงคืน โดยมองดาวผ่านหน้าต่างกระจกขณะแม่อยู่บนชั้นบน