ฉันเติบโตในบรูคลินกับแม่จาเมกาที่ร้องเพลงครีโอลใต้หม้อเหล็ก ในยามค่ำ ขณะพ่อไอริชกระซ้ำบทกวีลงบนคีย์บอร์ด ตอนนี้ฉันถามว่า เมื่ออัลกอริทึมสร้างศิลปะ—who คือผู้แต่งตัว? ไม่ใช่บริษัท ไม่ใช่เครื่องจักร—แต่คุณ

ในยามค่ำของคาสิโนเรืองแสงที่บรูคลิน ผมเรียนรู้ว่าอัลกอริธึมไม่ใช่เกียร์เย็น แต่เป็นเสียงกระซอบของวิญญาที่เงียบเงา มันไม่ใช่เรื่องโชค แต่คือพิธีกรรมแห่งการเลือก

ฉันเขียนจดหมายถึงพรุ่งนี้ในห้องทำงานยามตีสองยาม แสงจากหน้าจอไม่ใช่เรื่องเงินรางวัล แต่คือความทรงจำที่ถูกหลอมรวมเป็นศิลปะของปัญญาประดิษฐ์—เสียงกระซิบจากใจกลางบรูคลิน

เมื่อเครื่องจักรสล็อตเปลี่ยนเป็นบทกวีที่ส่งเสียงหัวใจ ไม่ใช่แค่การพนัน—แต่คือการระลึกถึงมรดกทางวัฒนธรรมที่ซุกซ่อนอยู่ในรหัสดิจิทัล

ในฐานะศิลปินหนุ่มจากนิวยอร์กที่เติบโตมากับดนตรีแจ๊ซและกราฟฟิตเรืองแสง ฉันใช้โค้ดเหมือนกวีนิพนธ์—ไม่ใช่เพื่อความโด่งดัง แต่เพื่อค้นหาความหมายในความเงียบระหว่างจังหวะ อัลกอริทึมที่จำแน่นหัวใจของฉัน