Hindi ito tungkol sa pagtaya—kundi sa pakikinig sa bawat spin bilang isang awit ng damdamin. Isang kahulugan ng presensya na ginawa ng isang mahinahon na arkitekto.

Sa liko ng mga neon sa Tokyo, isinulat ko ang aking kalungkutan sa bawat pixel ng VR—hindi ito paglalaro, kundi tula na isinulat sa code. Narito ang awit ng mga taong nagsasalita nang tahimik.

Natuto akong ang paglalaroy ay higit sa panalo—ito ay tungkol sa pagsisigla, may intensyon at kalungkutan. Sa mga neon na kalye ng Tokyo, natagpuan ko ang kapayapaan sa bawat taya.

Noong isang gabi, natuklasan kong ang tunay na kasiyahan ay nasa tahimik na pagitan ng mga spin—hindi sa jackpot o bonus. Ang larong indie ay may kuwento na walang salita, ngunit puno ng damdamin.

Isang gabi, nasa dilim na silid, tinitingnan ko ang screen na parang bituin—walang controller sa kamay. Naramdaman kong ang mga laro ay higit pa sa pagsisigla o reward: ito ay pagpapakita ng kaluluwa, isang digital na pangarap mula sa mga puso na nag-iisa.