Noong nagsimula akong mag-code sa gabi, natutunan kong ang bawat satir ay isang awit ng kaligayahan. Hindi ito tungkol sa panalo—kundi sa kapayapaan, ritmo, at mga maliit na desisyon na nagbabago sa ating pagkakakilanlan.

Isang gabi, nasa dilim na silid, tinitingnan ko ang screen na parang bituin—walang controller sa kamay. Naramdaman kong ang mga laro ay higit pa sa pagsisigla o reward: ito ay pagpapakita ng kaluluwa, isang digital na pangarap mula sa mga puso na nag-iisa.

Nang magising ang code sa gabi, natutunan kong hindi ito tungkol sa pagtatapos—kundi sa pag-unawa ng isang makina sa kaluluwa. Ito ay isang pagsisikap na hindi nagwawala ng liwan, kundi nagbibigay ng tama.