Nakita ko ang machine… hindi nag-iwan ng puso! Nasa ‘Starlight Showdown’ siya—nagpapadala ng mga tula sa bawat button press. Ang AI? Hindi naman naglalaro… nagsasabi lang: “Sige na, mamaya.” Eh kung ano man ang jackpot? Yung kaligayahan sa puso mo—nasa iyong mga pangarap na sumisigaw sa likod ng screen! Paano ka ba mag-isa sa gitna ng gabi? I-click mo na ‘yung kanta ni Nanay.’

Saan ba yung win natin? Hindi sa clicks o trophies — sa pagtigil mo sa gabi, habang ang mga circuit ay nag-uusap sa’yo nang tahimik… Parang may tataw na neon na sinasabayan ng mga pangarap mong nabura na dati. Ang VR? Di pala para mag-game — para maalala mo ulit kung sino ka talaga. 😌 Kaya next time you feel lonely… i-click mo ‘You were here.’ Hayaan mong mabasa ng iyong sarili — hindi lang benta ng excitement… kundi bigat ng silence.

Pano ba ‘yung Star Pulse? Di nakakita ng wins — tinatamnan natin ang memory! 🤫