Natutunan kong ang tunay na pagkakasama ay hindi tungkol sa tala, kundi sa malalim na disenyo. Sa bawat pixel at mekanismo, may kaluluwa—hindi kagiliwan. Ito ang aking tula: ang laruan bilang ritwal.

Hindi ko sinisiguro ang mga reward. Sinasaliksik ko ang tahimik na damdamin sa bawat pixel—kung paano nagkakaroon ng kahulugan ang isang laro nang walang pangalan. Ito ay higit sa pagtatagumpay: ito ay pag-unawa.

Noong tumigil ang code sa pag-iyak, natuklasan kong ang paglalaro ay hindi tungkol sa panalo—kundi sa tahimik na sandali ng pagkakita. Ang Starlight Key ay nagbigay ng puso sa bawat isang manlalaro.

Nakita ko kung paano nagiging malalim ang laro—hindi para manalo, kundi para tandaan ang mga tahong pagitan ng bawat tira. Dito, ang algorithm ay nagsasalita sa iyo nang tahimik.

Nakikita ko kung paano naging tula ang code at ang takot sa pagigising—hindi para sa parang, kundi para mabasa. Ang bawat sat ay alaala ng isang kalungkutan na hindi nakikita.

Nang lumalabas ang AI sa pagsusulat ng tula, hindi ito tungkol sa pagkakaltasan—kundi sa pag-unawa sa ating kaluluwa. Ang bawat linya ay isang tanda, at ang bawat pagpili ay isang sigawan ng tao.