Nakaranas ko ang paglalaro bilang isang ritwal—hindi pagkakasalan, kundi pagpili. Sa ilalim ng neon, ang bawat spin ay may himagsa sa gitna ng kalimutan. Hindi pera ang kailangan—kundi pagkakaroon ng presensya.

Ang laro ay higit pa sa mga mekanikang nagbibigay ng puntos—ito ay isang tula ng pag-asa, ritmo ng kagitingan, at isang lihim na sinisigaw sa dilim. Ang code ay naging salita, ang screen ay altar.