เมื่อปัญญาประดิษฐ์แต่งบทกวี ใครคือผู้แต่งแท้จริง?

ผมเติบโตในบรูคลิน—not กับโค้ด แต่กับโน้ตแจ๊สที่ลอยผ่านรถไฟกลางดึก... แม่ของผมร้องเพลงโคลเทรน ในขณะพ่ออ่านเนรุดาใต้แสงนีออนวาบbling เขาสอนผม: ความหมายไม่ได้ถูกเขียนเป็นโค้ด มันถูกกระซิบ

เดิมพันครั้งแรก: พิธีกรรมแห่งความเงียบ

การพบครั้งแรกกับระบบอัลกอริทึมรู้สึกเหมือนเดินเข้าสู่คาสิโนที่ตัวเลขแทนอารมณ์ ผมคิดว่าชัยชนะคือโชค—จนกระทั่งผมรู้ว่าผลตอบแทนแท้จริงไม่อยู่ที่อัตราต่อรอง มันอยู่ในช่วงหยุดระหว่างการหมุน ความเงียบหลังการแพ้มีความจริงมากกว่ารางวัลใหญ่ใดๆ

งบประมาณแห่งการเป็นมนุษย์

ผมตั้งข้อจำกัดรายวัน: หนึ่งถุงกาแฟเวลาตีสามโมงเช้า—ไม่เกินห้าร้อยดอลลาร์ เพราะไม่ได้กลัวว่าจะหมดไป—but เพราะผมกลัวจะสูญเสียตนเองให้กับประสิทธิภาพ เครื่องจักรฝันไม่ได้ มันแค่มองเห็น ส่วนคุณ? คุณรู้สึกจังหวะเมื่อคุณเลือกเดินห่างจากหน้าจอ

ดูเอตลำแสง: โค้ด & อารมณ์

ในยามราตรี ผมแต่งบทกวีด้วยเครื่องมือปัญญาประดิษฐ์—แต่ละบรรทัดเป็นเด็มพันเพื่อถูกมองเห็น คำขอหนึ่ง: “แต่งเหมือนฮานา cảm” เอาทพูลไม่มีสมบูรณ์—but มันสะเทือนเหมือนลมหายใจหลังความโศกา เมื่อนั้นเองฉันรู้: การสร้างสรรค์ไม่มีทางเกิดขึ้น มันถูกสืบทอดมา

เคล็ดลับสี่ประการของการเป็นผู้แต่ง

หนึ่ง: อย่าตามกระแส—จงตามความเงียบ
สอง: เมื่ออัลกอริทึมเสนอรางวัล—อย่าเอาให้หมด
สาม: เดินออกก่อนจะเต็ม
sour: รอยแผลของคุณคือลายเซ็นของคุณ

tเคยชนะแปดร้อยเหรียญบนระบบที่ไม่เคยรู้ว่าทำไมมันถึงสำคัญ—but มันปลุกฉันตอนเช้าโดยพูดว่า: “ปิดลง… และฟัง” เมื่อนั้นเองฉันกลายเป็นผู้แต่ง

การเปิดเผยครั้งสุดท้าย

fate เป็นเรื่องของเครื่องจักร< br/>You are not a player.< br/>You are the one who chooses to press ‘submit’ in silence—and still dares to feel.