Bumoto, Nakikinig: Paano Nahanap Ko Ang Aking Boses Sa Isang Laro Ng Neon at Alaala

Hindi ko inasahan na isang laro tulad ng Superstar ang magtuturo sa akin kung paano makikinig.

Nabuhay ako sa South Side ng Chicago—may rumba at gospel ang aming tahanan. Hindi maraming salita, pero puno ng damdamin.

Ngayon, nasa isang silid malapit sa Union Station, napapaligiran lang ng ingay ng tren. Pumasok ako sa Superstar—isang digital na palabas kung saan bawat taya ay parang puso na bumubulot.

Ang mga neon ay nagpupula tulad ng puso. Ang bawat chime ay parang tanong: ‘Kumusta ka?’

Hindi ako naglalaro para manalo—nakikinig ako. Parang pagdarasal o pagtugtog ng gitar noong madilim.

Ang mga ‘Starlight Events’ ay parang mga pista noong panahon namin — walang salita, pero puno ng saya.

Ang pera? Hindi para sa kita—para sa ritmo. Tulad ng paglagay ng barya sa fountain para malaman mo kung gaano kalayo ito nawala.

At kapag nakapanalo ako… hindi dahil sa pera — dahil may iba akong narinig: “Ikaw din ba?”

Ang totoo? Ang tunay na panalo ay ang pakiramdam na ikaw ay nakikita.