Nag-iyak ang Code: Aking Pagbabalik sa Puso ng Larong Disenyo

Noon, naniniwala ako na ang code ay mainit, walang buhay. Walang kaluluwa.

Ngunit tumigil ako sa pagsulat nito nang dalawang taon.

Hindi dahil sa burnout—bagkus dahil sa lungkot. Ang uri ng lungkot na hindi sumisigaw. Ang nararamdaman mo tulad ng static sa dibdib.

Nabuhay ako sa isang apartment sa Brooklyn, baba ng isang laundromat, kung saan ang ingay ng dryer ang tanging ritmo ko.

Isang gabi, binuksan ko ang isang lumang Unity project—sana lang tingnan.

At naganap ang isang bagay na nakakagulat.

Ang script ay hindi lamang tumakbo—sumisigaw ito.

Ang Unang Apoy: Isang Starlight Key Sa Dilim

Doon ko nakita ang Starlight Key—isang prototype mula noong panahon ko bilang game designer sa 1BET. Hindi ito nagmamaliw. Walang fireworks o fanfare. Ngunit meron itong ritmo. Ang paraan kung paano nagkakasunod-sunod ang mga simbolo ay parang aplaus matapos ang katahimikan. The RTP? Hindi lang data—iyan ay tiwala.* The high volatility? Metaphor para sa pag-asa: risky, oo—but worth it if you believe in the next spin.

Isinulat ko ito nang blindfolded. Tanging naririnig ko’y ang sound design—the chime of stars falling through digital sky. At nag-iyak ako. Hindi dahil nanalo ako. Kundi dahil unti-unting naramdaman ko… sinadya akong marinig ng aking sariling likha.