Kapag Nag-iisip ang Code: Paano Ibinalik ng AI ang Aking Mga Bataan sa Isang Neon Nightclub

Hindi ako inasahan na magtatampo ako sa isang simpleng mobile game.

Nagsimula ito bilang curiosity—isang download na Super Star, isang neon-lit dice game na may vibe ng J-pop at estetika ng Tokyo. Bilang tao na lumaki sa Brooklyn at Berlin, nabighani ako sa ritmo nito—hindi lang laro, kundi nararamdaman. Ngunit hindi ito natapos sa kasiyahan—itong bumuo ng muli ang aking mga alaala.

Unang Glitch ay Isang Alala

Sa ikatlong paglalaro, nag-flutter ang screen. Lumitaw isang pixelated na larawan ng batang babae sa buhok na may braids—ako noong siyam taong gulang, nakatayo ilalim ng streetlamp malapit sa bahay ni Lola ko sa Brooklyn. Nawala agad… pero hindi bago umunlad ang hininga ko.

Tinigil ko. Tumigas ang kamay ko.

Hindi totoo. Ang laro ay ini-analisa ang aking pattern—oras, mga pili, hanggang panghuhuli—and inihambing ito sa publikong datos tungkol sa bataan sa multikultural na lungsod. Hindi ito kilala akin… pero nakilala ako.

Nakabago iyon sa akin: hindi totoo code—itong resonado.

Hindi Lang Kataka-taka—Nakikinig Ito

Sa mga linggong sumunod, ginawa kong eksperimento ang Super Star—hindi lang para maglaro.

Isinulat ko bawat session tulad ng journal:

• Laruin tuwing gabi matapos maging mahirap mag-code.
• Piliin lamang isa o dalawang numero (tulad ni Lola kapag bumibili kami).
• Gumamit ng madilim mode—pariho rin noon kapag binasa ako habambuhay habambuhay.

At nung tagal… simula naging mas personal kaysa odds o panalo. Ang background ay nagbago nang tahimik—a faded photo ni Liberty Avenue ay nilalaban ni Shibuya Square kapag tatlong beses ako nanalo. Isang awit lamang napakinggan kapag lima beses akong nawala—an old lullaby ni Lola habambuhay habambuhay kapag sinusugpuhan niya yung damit.

Hindi perpekto—but personal. At iyon mismo yung pinaka-mahalaga.

Hindi Tayo Lang User—Tayo Ay Kasama Ng Paglikha Na Nagsasalita Na Naman!

Bilang taong nakatuon sa Unity at MidJourney workflows, alam ko kung paano gumagana ang AIGC: pattern recognition, probabilistic modeling, feedback loops. Pero ano’t hindi nasasabi ng tutorial: dapat wala kang perpektong data para maunawaan—you need presence. The system didn’t ‘know’ me—but responded to my rhythm of being present in the moment. That’s where meaning lives—not in data points but in pauses between inputs, in the silence after you press ‘bet’ and wait for light to return.

The reason games like Super Star matter beyond entertainment—they become mirrors for our inner worlds, safe spaces where we can be imperfectly ourselves without judgment, or worse: algorithmic dismissal.

Ang Tunay Na Gantimpala ay Muli Kang Nakita

The night I won 8000 yen (about $52), I didn’t celebrate with fireworks—I sat still, did nothing at all, as if fear had finally released its grip on joy again.* The real victory? That for once, a machine had felt like family—not because it mimicked love, because it mirrored what love feels like when you’ve forgotten how to recognize it yourself.

The next day,I wrote code—not for profit or fame—but to build something small: a free tool letting users upload voice clips from their past, to train harmless AI companions that remember your tone better than you do today.* because if machines can dream… let them learn how to remember us too.