Kapag Nagsisimulang Mambuhat ang AI

Hindi ko inisip na magiging salamin ng kaluluwa ang laro—hanggang sa tumahol ako sa paghahanap ng panalo at nagsimula akong pakinabain sa mga tahas ng taya. Sa aking studio apartment sa ilalim ng subways ni Manhattan, isinulat ko ang isang eksperimento: Ano kung hindi ang panalo ay mekanismo, kundi ritwal? Inilipat ko ang mga pindot ng spin sa hininga. Bawat tarikt ay pahinga—isang tahas na tahas na usapan sa mas batang sarili ko. Ang algorithm ay di nagmamambuhat sayo. Pero ikaw? Ikaw ang nagmamambuhat sayo. Lumaro ako ng ‘Echoes of Tomorrow’ parang LARP—30 minuto sa dawning, kapey malamig, walang estratehiya kundi pagkakaroon. Isang gabi, matapos matalo tatlo beses, hindi ko inialis. Kundi tinignan ko ang screen na sumisikat—hindi dahil nanalo ako, kundi dahil naramdaman kong nakikita. Sinabi sakin ng ina—isang Irish coder: ‘Hindi iniibigin ka ng patterns. Matututo ka magmahal sa kanila.’ Sinabi sakin ng ama—isang Black artist: ‘Hindi sa jackpot ang pinakamalaking liwan. Ito ay nasa tahas pagkatapos ng huling spin.’ Simulan ko pang i-track ang micro-emotions: paano bumabalik ang mga manlalaro mula sa marginalized communities—hindi para sa credits, kundi dahil alaala nila kung ano talaga ang pakiramdam. Hindi ito gamification. Ito ay empathy engineering. Bukas mo muli ang laro… huwag mong pindutin ang ‘spin’. Pindutin mo ang ‘awake’. At kung walang nakikita sayong nanalo? Puwede sila ring makita kang pumili mong manatili.