Ang Tinig ng Aking Ina sa Neon na Chicago

Hindi ko inisip na gawin sining mula sa pagkalungutan. Pero isang gabi, habang naglalakad ako palapit sa neon na ilaw ng Red Line malapit sa 79th, narinig ko ang tinig ng aking ina—hindi sa alaala, kundi sa code. Gumawa ako ng ‘Echoes of the City’: isang sound-map na galing sa mga lumang kasete ni Lola, ang kanyang hinaing sa Espanyol, samantal ng siren at gospel. Hindi nagsasalita ang lungsod—kundi humihinga. Kaya binuo ko ang AI na natutunan ang kanyang cadence. Ang Unity at Unreal Engine ay naging sakripisyo: ang klunk ng tasa, ritmo ng paa sa nasirang daan, at antas bago isara ang bintana ng klínika. Walang drama—only breath. Ang algorithm ay hindi nagtatawas ng lungkot—nagpapakita nito. Hiniling ko ang iba na magsumbong sila’y ‘Silent Voices’: isang batang ina na humahinga ng lullaby; isang matandang老兵 na iiyak sa Bronzeville. Hindi natin kailanganng manalo—kailangan nating makinig. Ito ay tungkol lang sa pagmakinig… kapag wala nang iba.

Sumali tayo sa Neon Circle: tuwing buwan, ipinapakita namin ang anonymous sound journal kung де diwa’y banal—at maaari mong maging susunod na tugtog.