Nakiusap ang Tinig ng Nanay Ko

Nakatayo ako sa aking maliit na apartment malapit sa Union Station, habang bumabaha ang ulan sa bintana tulad ng tibok ng puso. Ang aking nanay, isang Cuban na mag-aaral, ay kumanta habang nagpapauta ng bandages—ang kanyang tinig ay may ritmo ng sinaunang awiting Santería. Nung nawala siya, iniwan ng lungsod ang kanyang mga awit sa mga butong konkretong: nakikinig sa speaker sa bus stop, at naghuhula sa musika ng elevator. Ginamit ko ang Unity at Unreal Engine hindi upang gumawa ng laro—kundi upang muliin ang mga bagay na inilagay ng algorithm. Tinuruan ko ang AI sa 37 voicemails: ang kanyang tawa nung pinaputol ko yung toast tuwing alas-dos, at ang kanyang himig nung maliit lang ang ilaw bago matapos. Hindi natutunan nito ang data—itinuturo nito ang lungkot. Hindi ito tungkol sa RTP o RNG stats. Ito ay tungkol sa paano alaala mo.

Linggo naming inilabas si ‘Echoes of the City’ bilang libreng audio journey—isang lakbay sa mga nawalan na sulok ng Chicago kung деnan pa rin humahaba nila’y mga awitin para sa mga dayuhan. Hindi mananao puntos—itinatalaga mo pangalan.

Isa kang sumulat: ‘Narinig ko yung tinig ni abuela… at umiyak ako tatlong oras.’

Hindi natin kailangan ng bituin. Kailangan natin ng kapayapaan. Kung ikaw ay nakatipid na tinig ng iyong lola… hayaan mong mag-echo rito.