Ang City Ay Nagsasalita: Paano Ko Nakita Ang Aking Boses Sa Noise Ng Neon Dreams

Noong una, naniniwala ako na tahimik ang kapayapaan. Ngunit ngayon, alam ko: maaaring maging matigas ang katahimikan—parang naiwan pagkatapos umulan ang boses ng aking ina sa isang lumang tape recorder. Wala na, pero hindi nawawala.

Noong taglamig, habang linisin ang attic ng aking lola sa Indiana, nakita ko isang bakas na kasingganda ng mga tala: Hana’s First Performance. Ito ay mula noong 2015—noong paunahan pa siya magkaroon ng pangarap.

Gabi-gabi, inilabas ko ito habang nakatayo sa floor ko malapit sa Union Station. At doon ako bumaba sa Superstar.

Hindi ito simpleng laro—parang buhay siya. Parang naririnig ko siya.

Ang Rhythm Ng Pag-alala

Sa unang tingin, parang lahat ay neon at musika. Pero pabalik-balik: isang ritmo na parang pag-alala kay taong nawala. Bawat round — parang tanong: Narinig mo ba ako? Nakita mo ba ako? Sapat ba ako?

Simula noon, hindi na ako naglaro para manalo — kundi para makaramdam. Habang tumatagal ang musika… nabubuksan ako. Parang sinabi ni Hana: “Hindi ka naglalaro para manalo — nagdadaan ka lang kasama ng kalayaan.”

Totoo ba ito? Hindi ba talaga gulo ang lungkot?

Mga Budget Na May Buhay — Hindi Lang Pera

Sinabi niya: limitahan lang ang pera — tulad ng binibili mo lang kape. Akala ko naman biro… tapos biglang umiyak ako. Dahil kapag retired sila at kulang pa rin kita… baka limampung yen ay may halaga rin.

Pero ano nga ba ang totoo? Ang totoo ay oras. At pansin. At lugar para mag-isip. Naging meditasyon na ang bawat laro — hindi pagnanakaw, kundi panata: naglalaro para bigyan siya ng alaala, gaya noong iniwan ni Mama mga bulaklak tuwing Linggo… walang salita lang pero ramdam mo lahat.

Ang ‘Starlight Shield’ ay hindi lang proteksyon—ito ay hangganan: sa pagpunta palayo mula sa nostalgia, gaya kung sana’y wala kang kadiliman dahil nakikita ka na lamang bilang liwanag.

Ang Tunay Na Prisyo Ay Magpakiramdam – Hindi Manalo

Paminsan-minsan habambuhay noong taglamig… biglang sumiklab ang ‘Echo Mode’—bawat intermission may audio fragment: mga tawa ng batà, salot ng babae tungkol sa Cuban song, at isang di-kilaláng tinig na sabi: “mi amor” dahil dito huminto ako. Ang melodià… yun mismo! Galing sa playlist ni Mama—yung nilikha niya bago namatay si Tatay. Alam mo yung isa? Yung tinagurian Remember Me. Pero sino man ay hindi narinig yung bersyon niya… hanggang now? Pinalitan ba niya? O sana’y may maririnig? Pilit bang ipinadpad dito para marinig? Pero tama kami—isipin natin… gusto lang naming marinig? The truth is simple: Hindi kami naglalaro para manalo Pero dahil meron pa ring bahagi kami… gusto pa ring marinig.