ทำไมเกมรู้สึกว่างเปล่า และ AI ช่วยแก้ได้อย่างไร

ฉันยังจำได้ถึงการทดสอบเบต้าตอนดึกในอ็อกแลนด์—ผู้เล่นจ้องมองหน้าจอเหมือนดวงวิญญา ตามหาแสงวาบที่ไม่มีวันจริง ระบบบอกว่า RTP สูงถึง 96% แต่ดวงตาของพวกเขาเปล่าเปลี่ยว เพราะเกมขาดจิตใจ ฉันมาจากสแตนฟอร์ด CS โดยเรียนอัลกอริธึมเป็นตรรกะ แต่มารดาจากเกียวโตพูดเบาๆ: “รางวัลแท้จริงไม่ได้ถูกนับ—มันถูกปลอบใจ” เป็นการผสมผสานระหว่างปรัชญาตะวันออกกับอนาคตตะวันตก ฉันจึงสร้างเรื่องราวใหม่—ไม่ใช่เหรียญเพิ่ม เสียงไซเรนดังขึ้น แต่ด้วยเฉดสีน้ำเงินลึกที่กระตุ้นเครือข่ายประสาท—แต่ละพิกเซลคือลมหายใจ และแต่ละชัยชนะคือจังหวะชีพ เราใส่อิมโมชั่นขนาดเล็ก: การหยุดเงียบของผู้เล่นกลายเป็นพิธีร่วมกัน เราทดสอบ “Starlight Key” มิใช่องค์ประกอบ—แต่เป็นแอนเคอร์ทางอารมณ์ ผู้เล่นไม่อยากได้อาณาจักร; เขาอยากให้รู้สึกเห็นคุณค่า แสงโอเร้นจาง? มันไม่ใช่งานตกแต่ง—มันคือรอยระลอกของความทรงจำ นี่ไม่ใช่การเพิ่มแรงจูง—it’s *human*fication