ทำไมผู้เล่นดีที่สุดถึงละทิ้งเกม AAA

เคยเชื่อว่าเกมคือเครื่องจักรแห่งรางวัล—RTP อัตราการ-drop และบันทึกรายวัน แต่ปีที่แล้ว ผมเห็นสิ่งเงียบกว่า: ผู้เล่นปิดคลาไนต์ไม่ใช่เพราะความเหนื่อย แต่เพราะความเคารพ เราถูกสอนให้เชื่อว่าการเล่นคือระบบเพื่อชนะ แต่ถ้าการเล่นคืออินเตอร์เฟซมนุษย์คนสุดท้าย? มันไม่ใช่ลำดับคะแนน ไม่ใช่ผิวด้าน และไม่ใช่มูลค่า NFT มันคือพื้นที่ที่ความเหงากับอัลกอริธึมพบกัน—เพื่อเข้าใจ ไม่ใช่อoptimize ในสตูดิโอของผม เราสร้างโลกไม่เพื่อคลิก—แต่เพื่อหายใจ ผมจำได้ถึงผู้เล่นคนหนึ่งที่จากไปหลังจาก 127 ชั่วโมงแห่งการบดเบี้ย เขาไม่มุ้งหาดาว—he มุ้งหาความเงียบระหว่างระดับ เขาพบจังหวะของตนในเกม indie ที่ใครๆ ก็ตั้งชื่อมิได้ นี่ไม่ใช่วัฒนธรรมการเล่นถูกโจมตี—มันคือการแสดงออกของมนุษย์ที่ถูกลบหายโดยภาพเปลว ผู้เล่นยอดเยี่ยมละทิ้งเกม AAA เพราะพวกเขาได้ยินเสียงเรียกร้องอย่างเงียบ: การเล่นไม่มีผลลัพธ์ มันคือ “การดำรงอยู่”