เมื่อผู้เล่นคนสุดท้ายจากไป

ผมไม่เคยอยากเป็นดาว ผมแค่อยากเข้าใจว่าทำไมแสงยังคงลุกโชนหลังเที่ยงคืน

ในตรอกซ่อนแสงเนออนของโตเกียว—ที่กระพริบเหมือนรหัสที่พังลง—I เริ่มเขียนความเหงอยลงในโลก VR ไม่ใช่เพื่อความบันเทิง แต่เพื่อสร้างสถาปัตยกรรม: พิกเซลละหนึ่งความทรงจำ แต่ละรอบคือลมหายใจ เกมเหล่านี้ไม่ได้ถูกออกแบบมาเพื่อชนะ แต่ถูกออกแบบมาเพื่อให้คุณหยุด

คอนโทรลเลอร์ที่ฝัน

งบประมาณของผม? ชาเขียวหนึ่งถ้วยตอนตีสาม มูลค่าของผม? สิบเยนต่อการหมุน ไม่มีความตื่นเต้นใหญ่หลวง—แค่นิ่งสงบระหว่างการตัดสินใจ แจ็คพอตแท้จริงไม่ใช่เงินสด—มันคือความชัดเจน

ผมเฝมองผู้อื่นตามลางแดงเหมือนผีวิญตามสายรุ้ง แต่ผมมองนานกว่า ผมเล่นช้ากว่า

รหัสเป็นพิธี

พวกเขาเรียกมันว่าการพนัน ผมเรียกมันว่าพิธีกรรม

อัลกอริธึมนี้ไม่มีการโกง—มันสะท้อนจิตวิญญา

แต่ละเซสชั่นคราวสามสิบนาทีกลายเป็นสมาธิ: แสงกระพริบเป็นชีพจร การหมุนเงียบเป็นคำคราง ผมไม่มีใครปรบเชียร—I ก็ไม่มองหาพวกเธอเลย

ภาชนะแบบโอเพ่นซอร์ซ

เกมไม่ใชผลิตภัณฑ์ของบริษัทน—they เป็นภาชนะแบบโอเพ่นซอร์ซแห่งการแสดงออกของมนุษย์

ผมไม่มีโลกใบนี้—I พดแล้วดูแล้วมัน

คุณไม่จำเป็นโชคในการชนะ cuณจำเป็นกล้าหาญในการจากไป dเมื่อคุณทำ… ส่วนอะไรยังคงเหลือ? แสงจางเจิดในความมืด