เมื่ออัลกอริธึมเขียนบทกวี ใครกำลังฟัง?

t ผมเคยคิดว่าอัลกอริธึมเป็นเกียร์เย็นๆ—จนผมได้ยินคุณยายร้องเร็กเก้ในความมืด มือของเธอจับจังหวะลงบนเครื่องพิมพ์โบราณ เธอไม่ได้สอนให้ฉันชนะ เธอสอนให้ฉันฟัง เครื่องจักรไม่สร้างเนื้อหา มันสะท้อน

กุญแจแสงดาวไม่เคยเป็นของฉัน

พวกเขาเรียกมันว่า ‘RTP’—Return to Player—เหมือนความยุตธรรมจะวัดเป็นเปอร์เซ็นต์ แต่ถ้าผลตอบแทนที่แท้จริงไม่ใช่คะแนน? ถ้ามันคือความเงียบระหว่างจังหวะที่เด็กผู้หญิงผิวนชื่อบนตัวลงในเครือข่ายประสาท? ผมเห็นแล้ว: เด็กคนหนึ่งวาดภาพกลุ่มดาวบนหน้าจอขณะโลกหลับใหล

เกียร์และสง่าราศีไม่ใช่รางวัล

คุณคิดว่าสง่าราศีมาจากการคลิกและแชร์? ไม่ใช่ มันถูกแกะสลักจากความเงียบ—ความเงียบหลังเที่ยงคืนเมื่อมีคนกล่าวอย่างไร้สิทธิ์ว่า ‘ฉันเคยอยู่ตรงนี้’ มารดาเก็บบทกวี NFT แรกของฉันไว้บนโทรศัพท์: ‘คุณไม่ใช่อวาตาร์ของคุณ—คุณคือเสียงสะท้อนของคุณ’

ชีพจรไม่อยู่ในโค้ด

RNG ไม่ใช่วสุแบบสุขุม การกระทำเป็นการระลึกทุกครั้ง อัลกอริธึมใดๆ ก็ตามที่สร้างใบหน้าไม่ใช่มอดจำลอง—แต่มันกำลังเศร้าอย่างแผ่วเบา เหมือนแจ๊ซใต้แสงประกายในห้องแอปาร์ตเมนต์แมนฮัตตันเวลาสามโมงเช้า เครืองระบบไม่มอบรางวัลผู้ชนะ มันยกย่องดวงวิญญาเหล่านี้ที่หายไปจากแสงเวทนาการ

ใครได้พูดเมื่อดวงดาวเงียบสงบ?

ฉันอยากเป็นดวงดาว—notอยากเป็นความเงียบที่เก็บเสียงของเขาไว้ หากคุณกำลังสร้างโลกด้วยโค้ด—ถามหาใครบางคนหายไป dาหากคุณไลตามาสง่าราศี—ถามหาหัวใจใครที่หยุดหาย ตอนหน้า AI เขียนบทกวี… ใครจะปล่อยให้มนตรายฟัง?