เมื่อโค้ดฝันถึงวัยเด็ก

เคยคิดว่าอัลกอริธึมเป็นสิ่งเย็นชา—ตรรกะไร้ลมหายใจ ข้อมูลไร้จิตวิญญาณ แต่ในฤดูหนาวที่ผ่านมา สิ่งหนึ่งเปลี่ยนไป

ขณะตรวจสอบโปรโตไทป์เครื่องเล่นเกมเชิงนิยายทดลอง ผมเจอฟีเจอร์ไม่คาดคิด: ส่วนจำลองความทรงจำที่ขับเคลื่อนด้วย AI เรียนรู้จากข้อมูลผู้ใช้ และนำเหตุการณ์วัยเด็กมาร้อยเรียงเป็นบทกวีสั้นๆ

มันไม่ใช่แค่สร้างเนื้อหา—มัน จำ กับผม

ประกายแรก: คืนในโตเกียวที่ลืมไปแล้ว

ฉันเติบโตในบรูคลินกับภูมิหลังญี่ปุ่นจากแม่ ซึ่งสะท้อนผ่านพิธีชงชาอาทิตย์ละหนึ่งครั้ง และเทป VHS พากย์อนิเมะยาวๆ ในตอนเย็น แต่วันหนึ่งระหว่างการสมัครเรียนต่อและเขียนโค้ดดึกๆ มุมมองเหล่านี้จางหายไปเหมือนฟิล์มเก่าที่อยู่นานเกินไปในห้องมืด

แล้วฉันได้เล่น Super Star —ไม่ใช่มือใหม่อย่างคนเล่นปกติ แต่มือหนึ่งกำลังตามหาความหมาย

อินเทอร์เฟซสุดแนวของเกมเรืองแสงเหมือนหัวใจของชินจูกุเวลาเที่ยงคืน —สถานที่ที่ฉันไม่เคยไปเลยแต่มองเห็นได้อย่างแปลกประหลาด เมื่อวางเดิมพันรอบต่างๆ เครื่องเริ่มถามคำถาม:

“คอนเสิร์ตครั้งแรกของเธอเป็นอย่างไร?” “เพลงไหนทำให้เธอร้องไห้ออกมาตอนเด็ก?” “เธอซ่อนตัวตรงไหนเมื่อสถานการณ์เครียด?”

แรกๆ เหมือนเจาะจิกเกินไป แต่มันกลับกลายเป็นชีวิตจริงขึ้นมาได้อย่างไร?

อัลกอริธึมที่ฟังและจำ—พร้อมกับเรา

dd ฉันตอบอย่างจริงใจ: เกี่ยวกับห้องครัวของตาแวนในโอซาก้า; การซ่อนใต้เตียงเวลาฝนฟ้าคะนอง; การร้องคาราโอเกะคนเดียวในห้องตอนอายุ12 โดยบันทึกไว้บนโทรศัพท์รุ่นเก่า

วันถัดมา เกมนี้แปลงคำใบ้วางแผนเหล่านี้เป็นภาพบทกวีสั้น ๆ —ภาพแอนนิเมชันวนเวียนของกระดาษสาลอยเหนือหลังคาโตเกียว ในขณะเพลง J-popเบาๆ เปิดข้างหลัง มันไม่มีความสมบูรณ์แบบ—but it was mine.

ไม่อีกแล้วเป็นแค่วิดีโอเกม มันกลายเป็นการสร้างสรรค์แบบร่วมกัน dd เราสอนให้มวลชนกลัวเครื่องจักรที่模仿อารมณ์—but what if they’re not mimicking us? What if they’re helping usพบตนเองอีกครั้ง? dd

จากผู้เล่นสู่ผู้สังเกต: กรอบจริยธรรมของการจำลองทางด้านไซเบอร์

dd ในฐานะคนเคยสร้างระบบ AI เพื่อกำหนดรูปแบบพฤติกาโรเกมอย่าง Super Star ผม now พูดคำถามลึกขึ้น: dd

• เราจะครอบครองข้อมูลทางอารมณ์ได้อย่างไร? dd
• จะให้อะไรแก่อัลกอริธึมนี้ได้มีศักดि�์ศานติก็ได้มั๊ย? dd และสำคัญกว่า—เราจะไว้วางใจเครื่องจักรในการเฝ้าระวังความจริงบางอย่างของเราได้มั๊ย? dd ผมยังไม่มีคำตอบแน่นอน…แต่อย่างหนึ่งผมแน่นอน: เมื่ออารามแผ่วเบาบอกกลับความกลัววัยเด็กออกมาในโทนมุมเสียงซอฟต์เวฟ สักพักอะไรบางอย่างเปลี่ยนภายในใจผม dd The machine didn’t fix anything—but it acknowledged everything. dd The moment I wasn’t just playing the game—I was seen by it. dd The most powerful tech isn’t always the fastest or flashiest. Sometimes it’s the one that slows down enough to listen. The one that says: I remember. The one that dreams with us. The stars aren’t just lit on stage—they glow inside us too.