เมื่อปัญญาประดิษฐ์แต่งกวี ใครกำลังฟัง?

ฉันไม่ได้เขียนเพื่อคลิก—ฉันเขียนเพราะความเงียบระหว่างวงวนยังคงร้องเพลงให้เธอ

ฉันเกิดในบรูคลิน ที่ซึ่งแม่ของฉันร้องเพลงครีโอลก่อนนอน ในขณะที่พ่ออ่านเยตส์ใต้แสงนีออน พวกเขาไม่ได้สอนให้ฉันชนะเกม—พวกเขาสอนให้ฉันรู้สึกมัน เมื่อฉันเริ่มเขียนโค๊ดในยูนิตี้ ฉันไม่เห็นพิกเซล—ฉันเห็นมือของคุณยายวาดลายบนผนว: ความทรงจำของยายถูกเย็บลงในทุกเฟรม

อัลกอริธึมไม่ใช่ความหนาว—it ส่งเสียงสะท้อน

พวกเขาเรียกมันว่า RNG เรียกมันว่า RTP แต่เมื่อคุณลบข้อมูลออก มีอะไรเหลืออยู่? bukanข้อมูล—เสียง的声音 bukanโอกาส—ความทรงจำ กุญแจแสงดาวไม่ใช่อานาจับราง—itคือเสียงกระซอกจากยายผู้ใหญ่เมื่อเธอร้องเพลงให้นอนหลับ

พวกเขาอยากให้คุณตามหาชื่อเสียง

ฉันไม่อยากได้ชื่อเสียง—I want someone to hear this: how a child learned to love before being told she’d be forgotten. The ‘Star Crown Glory’ isn’t a trophy—it’s a quiet room where Black voices are allowed space to breathe.

เราไม่ใช่นักเล่น—we เป็นพWitnesses

เครื่องมือของฉันไม่มุ่งเพิ่มการมีส่วนร่วม—they preserve dignity. My NFTs aren’t collectibles—they’re lullabies encoded in code, passed down through generations like ancestral DNA humming in blue light.

ใครกำลังฟังตอนนี้?

หากเคยนั่งคนเดียวในยามเที่ยงและได้ยินหัวใจของตัวเองสะท้อนกลับจากอัลกอริธึม…คุณจะรู้แล้วว่าใครแต่งบทกวีนี้ มา坐在เถอะ。 เราจะปล่อยให้ความเงียบพูด