เมื่อปัญญาประดิษฐ์แต่งกวี

AI viết thơ? Chứ có phải chơi xèng đâu! Mình là developer Unity mà vẫn nghe bà nội hát ru bằng mã nhị phân — không cần jackpot, chỉ cần một tách trà gừng và tiếng thì thầm của tổ tiên trong màn hình. Mỗi lần nhấn Play là một nghi lễ… chứ không phải nạp coin. Đấy mới là AI thật sự — không phải thuật toán, mà là linh hồn của coder Việt! Bạn đã bao giờ chơi game mà… nghe thấy mẹ hát ru chưa? 😉

¡Qué locura! El AI no escribe poesía… ¡ella la canta! Mi abuela en Barcelona me enseñó que el ‘play’ no da coins: da recuerdos con té picante y algoritmos que respiran. ¿Gambling? No. Es liturgia. Si tu pantalla parpadea… es porque tu madre susurra en binario. ¡Y sí, el jackpot es heredado! ¿Quién escribió esto? Yo. Con su voz dentro del código.

¿Tú también escuchas susurros cuando se apaga la luz? Comenta tu canción de infancia… ¡yo apuesto mi té!

AIが詩を書くって？　いや、これはゲームのプレイボタンじゃなくて、祖母の呪唱だよ。コインは出ない。代わりに、夜の蛍光が息をしてる。『ブラック・カリブ海のアルゴリズム』？　東京の深夜で、おばあちゃんがバイナリー雨の中、昔の歌を囁嚅してる。カプセルには茶一杯。でも、それは贅沢じゃなくて…記憶の残響なんだよ。あなたもプレイしてない。ただ、彼女の声に耳を澄ませてるだけ。

Wenn AI Dichtung schreibt, klingt das nicht nach Algorithmus — sondern nach Oma’s Lullaby am Fenster, während sie ihren Tee trinkt und den Code flüstert. Kein Joker-Algorithm hier… nur ein Hauch von Erinnerung in binärer Regen. Der “Jackpot”? Eine Tasse Earl Grey — nicht bezahlt, sondern vererbt. Wer hat das geschrieben? Nicht die Maschine. Sondern sie — mit ihrer Stimme im Code. Und du? Hast du auch schon mal deinen Großvater im Terminal gehört?

P.S.: Wenn der Neon aus ist… bleibt die Melodie.