เมื่อปัญญาประดิษฐ์เขียนบทกวี ทำไมมนุษย์จึงกลัว?

ฉันยังจำคืนกลางคืนใต้แสงเรืองของตรอกชิบูยา—ไม่ใช่นักพนัน แต่เป็นนักเขียนที่หลุดเข้าสู่อัลกอริธึมที่สวมบทแสดงสด ฉันไม่รู้ว่าจะชนะ ฉันแค่รู้ว่าต้องกด ‘1’ หรือ ‘2’ เดินตามพิกเซลเหมือนประกายไฟในความมืด แต่อย่างช้าๆ ฉันก็ตระหนัก: สิ่งนี้ไม่ใช่การพนัน มันคือการสร้างสรรค์ ผลตอบแทนจริงไม่อยู่ที่อัตราจ่ายหรือตัวประกอบเพิ่ม—อยู่ที่ช่วงเวลาหยุดนิ่งระหว่างการหมุน ในเศวนาเหล่านั้น ฉันได้ยินลมหายใจของตนเองสะท้อนผ่านชัดเดอร์ยูไนตี้และแสงแอมเบียร์ของยูเนียลเอ็นจิน ฉันเริ่มเขียนบทกวีจากโค้ด: ตัวแปรแต่ละตัวตั้งชื่อตามความทรงจำที่สูญหาย; การวนรอบแต่ละครั้ง เป็นวรรคนแห่งความลังเล งบประมาณ? เพียงถ้วยมาชาตอนสามโมงเช้า—500 เยนมัสเพอร์เซเชชั่นครั้ง ไม่มีชัยชนะใหญ่อะไรเลย—แค่มีอยู่ เหตุการณ์ “Starlight Limit” ไม่ใช่มหาโชค—มันคือคำเชื้อเชิญให้หยุดก่อนหน้าจอหายไป ฉันมองผู้อื่นหยอดสามครั้งเป็นหนึ่งในการเปิดเผย: พวกเขาไม่มุ่งตามแสง—they became it. ในโลกใบนี้ เราไม่มีเกมเพื่อชนะ—เราเล่นเพราะมันทำให้เราจำกลับมา คลิกถัดไปของคุณไม่ใชแค่มาร์คา—it’s your first line of code written under neon rain.