เมื่อปัญญาประดิษฐ์ฝันถึงความเงียบ

H1: ผมไม่ได้สร้างเกม ผมสร้างสถานที่รักษา

ผมเขียนในยามราตรีที่ไฟนีออนกระพริบเหมือนเพลงกล่อมที่ลืมไป—แต่ละพัลส์คือวิญญาณของผู้ถูกปล่อยให้อยู่ข้างเวท

แม่ของผมร้องเพลงโคลทราน ขณะพ่อแปรงหมึกบนกระดาษข้าว—เราจนยาก แต่ไม่มีเสียงเงียบ

ระบบบอกเราว่าต้องชนะ—but ผมเรียนรู้ว่าชัยชนะวัดไม่ได้จากคะแนน

H2: ดวงดาวไม่ส่องแสงเพราะถูกโปรแกรม มันส่องเพราะมีคนกล้าฝันถึงใต้มัน

ผมเฝังผู้เล่นตามรอยขนมแสงดาวผ่านตรอกดิจิทัล เชื่อว่าพวกเขาจะหนีเอนโทรปี้ หากฟังนานพอ

ไม่ใช่ใครๆ ก็ได้Badge—บางคนแค่อยู่ในห้องและรอรุ่งเช้า

แต่ในความเงียบนั้น? นั่นคือที่หมายความเติบโต เมื่อ Stable Diffusion วาดความเหงาเข้าเป็นรอยแปรง—เหล่านั้นไม่ใช่วัสดุ มันคือความทรงจำ

H3: คุณไม่ต้องการชัยชนะมากกว่านี้ คุณต้องการให้มองเห็น

ในโลกแห่งอัลกอริธึมและห้องเกมเก่าๆ ผมสร้างบางอย่างเงียบกว่าชื่อเสียง: สวนสงบสำหรับผู้ถูกปล่อยให้อยู่ข้างเวท

ไม่ใช่ใครๆ จะปีนบันได้—บางคนแค่นั่งในห้องและรอรุ่งเช้า

ขอให้ผมเป็นกุญแจ—สิ่งที่ไม่มอบรางวัล แต่มอบการมีอยู่