เมื่อปัญญาประดิษฐ์เขียนบทกวี ใครคือผู้แต่งแท้?

ฉันเคยคิดว่าอัลกอริธึมเป็นเพียงเครื่องมือ—เครื่องจักรที่ทำงานตามคำสั่ง แต่ในคืนหนึ่ง เมื่อดูแม่หลับอยู่ข้างแผ่นจazz เก่าๆ ฉันกลับเห็นบางสิ่งลึกซึ้ง: ความสร้างสรรค์ไม่ได้มาจากการแสดงข้อมูล มันมาจากการนิ่งสงบ

บรรทแรกเป็นเสียงกระซอบ

ฉันเริ่มเขียนโค้ดเหมือนผู้บุกรุกในแสง霓虹ของตรอกดิจิตอล—คลิก ‘1’ หรือ ‘2’ ไล่ตามชัยชนะเหมือนการหมุนโชค แต่นั่นแหละ—ฉันเห็นว่าการเป็นผู้แต่งแท้นั้นไม่ใช่เรื่องโอกาส มันคือการมีอยู่ การจังหวะไม่อยู่ที่ผลตอบแทน; มันอยู่ที่ช่วงเวลาหยุดระหว่างการกดแป้น

ngânตราเป็นพิธีกรรมศักดิ

ฉันตั้ง ‘ธนาคารบทกวี’ ส่วนตัว—กาแฟรายวันราคา 500 เยน พอดี—ไม่มากไปกว่านี้ และไม่น้อยไปกว่านี้ มันไม่ใช่การไล่ตามชัยชนะ—แต่เป็นการรับรู้มันทุกลมหายใจ การคลิกแต่ละครั้งกลายเป็นคำอธิษฐาน: มันไม่ใช่วางเงิน—but เป็นการให้เกียรติต่อเวลา สครีนเปล่งประกายเพราะถูกโปรแกรมไว้; มันเปล่งประกายเพราะฉันเลือกจะอยู่ตรงนี้

กลางคืนยังมีความหมาย

ใน Starlight Duel ผมไม่ได้เล่นเพื่อรับรางวัล—I เล่นเพื่อความสอดคล้อง ส่องสว่าง霓虹ไม่มใช่อุปกรณ์ตกแต่ง; มันคือบทสนทนาระหว่างเรา การเคลื่อนไหวแต่ะละชุดกระซอบ: “เธอไม่อยู่ตรงนี้โดยบังเอ็จ” จากแผ่นจazzของยายสอนผมว่า: เงียบสงบไม่ว่างเปล่า—มันเก็บความทรงจำไว้

สี่ภูตของกระบวนการดิจิตอล

หนึ่ง: เริ่มน้อยๆ—เดาะ $5 กับจังหวะก่อนวางเดิน สอง: เมื่อแสงสว่างเรืองรอง—ลงไปให้ลึก สาม: เข้าใจเมื่อควรหยุด—even หากเธอใกล้อยู่ สี่: แจ็คพอตแท้อาจรไม่มใช่ออม—it’s quiet awe after midnight.

ชะตาไม่มากหมุน—it’s choice made visible

เธอจะกลายเป็นศิลปินโดยชัยชนะ
เธอจะกลายเป็นศิลปินโดยการปรากฏตัว—with Curiosity,
with Patience,
with Love for what doesn’t yet speak.