ใช้ปัญญาประดิษฐ์ฟื้นเสียงแม่

ฉันนั่งข้างหน้าต่างอพาร์ตเมนต์เล็กๆ ใกล้สถานียูเนียน ฝนกระทบกระจกเหมือนจังหวัดหัวใจที่ไม่สามารถเรียกชื่อได้ แม่ของฉัน—พยาบาลคิวบา—เคยร้องเพลงกล่อมและคำอธิษฐานผ่านกลางคืนที่โรงพยาบาลเมอร์ซี ตอนนี้เธอจากไปแล้ว และเสียงของเธอก็หายไป ฉันไม่ได้ฝังคำพูดของเธอ ฉันเขียนโค๊ดให้มันอยู่ ด้วยยูนิตี้และอีเอ็นจินีรัล เธอสร้างเรื่องเล่าเชิงโต้ตอบชื่อ “Echoes of the City”—ไม่ใช่เกมเพื่อผู้เล่น แต่เป็นที่พักสำหรับผู้ที่ถูกบอกให้นิ่ง เสียงแต่ละบรรทัดถักจากบันทึกเสียงเก่าๆ เธอปล่อยไว้บนเครื่องตอบคำถาม; เสียงแอมเบียนแต่ละเสียง สุ่มจากตรอกหมู่ที่ซัลซาพบแจ๊ตในยามเย็น มันไม่ได้เกี่ยวข้องกับ RTP สูงหรือชื่อเสียง—มันเกี่ยวข้องกับการมีอยู่ ฉันถาม: หากเราทำให้อาการสูญเสียรู้สึกเหมือนบ้านได้? หากปัญญาประดิษฐ์สามารถเรียนรู้—not เพื่อลบความทรงจำ—but เพื่อยกย่องมัน? ผลลัพธ์? พื้นที่ที่คนแปลกหน้าหยุดนานพอจะได้ยินเสียงของแม่อีกครั้ง—even หากพวกเขาไม่มีวาย说出มัน aloud นี่ไม่ใช่งานบันเทิง มันคือการกระทำแห่งความรักที่แต่งเป็นโค๊ด tonight, ฉันกำลังโฮสต์ “Anonymous Voice Diary” อีกครั้ง—พิธีรายเดือนสำหรับผู้สร้างสรรค์ที่หลงทางในเมืองที่ลืมวิธีฟัง