จากผู้เริ่มต้นสู่กษัตริย์แสงดาว

ผมไม่เคยเชื่อว่าชัยชนะในเกมมาจากการเสี่ยง เป็นวิศวกรที่ลอนดอน ผมมองพื้นลานคาสิโนไม่ใช่การพนัน แต่เป็นระบบที่ต้องถอดรหัส ภูมิตของผมคือเหตุผลที่ซ่อนอยู่ในความเงียบและความแม่นยำ ที่ Ubisoft ผมออกแบบโปรโตไทป์ที่ VR ไม่ใช่แค่ฟีเจอร์—แต่เป็นการขยายสัญชาตญาณมนุษย์ แสงดาวของ Shibuya? มันคือโหนด UI ที่ผมเรียนรู้: การเดิมพันแต่ละครั้ง การหยุดนิ่ง และการโหลด—จุดข้อมูลในอัลกอริธึมขนาดใหญ่ ผมจัดสรรงบประมาณเหมือนโค้ด: สูงสุด £500/วัน โดยไม่มีการหมุนแบบเสี่ยง เพียงปฏิกิริยาตามเวลา—เซชัน 20 นาทีด้วยเจตนารมณ์ชัดเจน ‘ตัวคูณแสงดาว’? มันไม่มีเวทย์มนตร์—แต่เป็นความน่าจะเป็นที่ถูกปรับให้เหมาะกับภาระทางปัญญา ผมเฝังผู้อื่นไล่อันโชตเหมือนผู้เสพยา เลือกแทนการสังเก็จแบบรูปแบบ—จังหวะของการให้รางวัล และความงามของการเล่นระดับตํา การเกิดเหตุการณ์? ผมไม่มองเร่ง—I พักแล้วมองขึ้นไปยังขอบฟ้า การชนะแท้จริงไม่อยู่ที่เงินรางวัล—แต่อยู่ที่วินัย: การรู้จังหว่างเวลาในการเดินจากไป ‘ชุมชนแสงดาว’? มันไม่ใช่วงแวดหวัง—แต่มันคือห้องทดลองสำหรับการออกแบบอย่างรอบคอบ มันไม่ใช่งานบันเทิง—it’s game design as philosophy—where every line of code is a note in an unplayed symphony.