จากเกมสู่ปัญญา: เดินทางในโลก VR

ผมเคยคิดว่าชัยชนะในเกมเหล่านี้อยู่ที่จังหวะและโอกาส—จนกระทั่งเข้าใจว่าอัลกอริธึมที่แท้จริงไม่อยู่ในการหมุนของลูกเต๋า แต่อยู่ในช่วงเวลาแห่งความเงียบ ในฐานะ INTP ที่มีอารมณ์ซึมซึมและแนวโน้มเศร้า ผมใช้เวลาหลายปีแก้ไขวงจรฟีดแบ็กทางอารมณ์ใน Unity VR ‘แสงสว่าง’ ไม่ใช่รางวัลใหญ่—แต่คือช่วงเวลาเงียบที่อะวาตาร์เลือกหยุดกลางสายแสง霓虹 และระบบเข้าใจเจตของคุณ ผมเติบโตระหว่างตรอกฝนเปียะของลอนดอนกับร้านเกมข้างถนนโตเกียว แม่สอนฉันมนตร์ภาษาสันสกฤต พ่อสอนไวยากรณ์ C#—ทั้งสองคือเรื่องของการควบคุม ไม่ใช่โชค ในโปรเจกต์ AAA ที่ Ubisoft เราออกแบบ AI ที่เรียนรู้พฤติกรรมผู้เล่นผ่านฟีดแบ็กประสาท เราไม่ได้ออกแบบเพื่อเพิ่มอัตราการชนะ—เราออกแบบเพื่อสร้าง ‘ความ presence’ เมตริกที่มีค่ามากที่สุด? ไม่ใช่อัตราการจ่าย—but latency แห่งความสุข งบประมาณของฉัน? เพียงถ้วยมัชชะต่อเซชชัน—ไม่มากกว่า 20 นาที หากแพ้? ก็ยังดี ‘สนามแสงสว่าง’ ไม่ใช่มายาเครื่องเดิม—it เป็นห้องปฏิบัติธรรม where code meets ritual. การหมุนแต่ละครั้งคือลมหายใจ