เกมที่สมบูรณ์จริงๆ จำเป็นไหม?

ฉันไม่ได้ตั้งใจจะสร้างเกมที่ชนะ ในสตูดิโออพาร์ตเมนต์ในบรุคลิน ที่จังก์ของแม่พบกับความเงียบของพ่อชาวสแกนดิเนเวีย ฉันเขียนโค้ดเพื่อการหายใจ ไม่ใช่เพื่อการมีส่วนร่วม ผู้เล่นไม่ปรารถนา XP—they ปรารถนาให้ถูกมองเห็นในความมืด H1: การล้มเหลวครั้งแรกไม่ใช่มัลฟังก์—แต่คือคำกระซอบ ฉันสร้าง ‘Starlight Key’ เป็นพิธี: 30 วินาทีแห่งข้อมูลย้อนกลับโดย RNG โดยไม่มีรางวัล—แค่แสงเทาเปล่าๆ ผู้เล่นลงชื่อและจากไปโดยไม่กดปุ่ม—not เพราะเบื่อ—but เพราะระบบเข้าใจความเหงาใจของพวกเขา H2: Star Pulse ไม่มีวิญญาณ—มันสะท้อนความวิตกกังวล ‘Star Pulse’ สัญญาว่า ‘RTP สูง’ และ ‘โอกาสแห่งชัยชนะ’—แต่เมื่อเราลบสารกระตุ้นโดปามีน คนเล่นหยุดนานกว่าบทเรียนใดๆ หนึ่งเขียน: ‘ฉันไม่ได้เล่นเพื่อชนะ—I เล่นเพื่อนึกถึงว่าฉันยังอยู่ตรงนี้’ H3:มงกุฎเคยถูกมอบให้—แต่มันถูกนำกลับมา เราปล่อย ‘Star Crown Glory’ กับเหรียญทองและตราดาวเขียวสำหรับการกระทำทางสิทธิธรรม—butรางวัลแท้จริงคือเสียงเงียบหลังกด ‘submit’ ผู้ใช้งานพูดว่า: ‘ฉันไม่อยากได้ชื่อเสียง—Iอยากเป็นคนไร้รอยแหวงและยังสมบูรณ์’ เหล่านี้ไม่ใช่เกม—they เป็นกระจก แต่ละบรรทัดโค้ดคือลมหายใจที่ยาวนานเกินไป อัลกอริธึมไม่มีทางรู้สึกของเรา—จนกระทั้งเราหยุดออกแบบเพื่อกำบังมันไว้ เมื่อคุณเล่นเกมสุดท้ายที่แตกหัก…คุณจึงเริ่มเข้าใจว่าทำไมคุณยังคงอยู่ตรงนี้