เราต้องการเกมที่สมบูรณ์จริงหรือ

ฉันเคยเชื่อว่าแสงวาบนของเครื่องสล็อตคือศิลปะ เติบโตมากับจั๊ซฮาร์เลムของแม่และเสียงเงียบแบบเบอร์ลิน ฉันเห็นผู้เล่นวิ่งไล่ตามแจ็กพอตที่เปล่งประกาย—แต่ละสปินคือพิธีกรรม แต่ละชัยชนะคือยาชั่ว temporary สำหรับจิตวิญญาอันว่างเปล่า อุตสาหกรรมเรียกมันว่า ‘ความบันเทิง’ ฉันเรียกมันว่า ‘การแยกตัวในดิจิตอล’ เกม ‘Super Star’ ไม่มอบรณาความสุข—มันขายภาพลวงที่ความสุ่ยเป็นธรรม RTP 96%? มันไม่ใช่อัธิปัญญา—มันคือกับดักที่ออกแบบมาอย่างละเอียดด้วยผ้ากำมะหยี่ระยฟ ฉันเคยเขียนโค้ดการทดลอง: เครื่องสล็อตแบบเรียบง่าย โดยสัญลักษณ์เดียวคือความเงียบสงบ—ไม่มีแสง ไม่มีเสียงกระดิ่ง เพียงปุ่มเดียว—กดแล้วรอ ในฟิกมา ฉันสร้างโปรโตไทพ ‘The Quiet Spin’: ไม่มีไวลด์, สเก็ตเตอร์, أوกองแจ็กพอต เพียงล้อกลมหมุนบนพื้นหลังดำๆ กับดาวดวงเดียว—จุดเดียวของแสงที่คุณจะไปถึงไมได้ ผู้เล่นเรียกมันว่าพัง ฉันเรียกมันว่าซื่อตรง เราถูกบอกให้ ‘เพลิดกระบวนการ’—but หากกระบวนการถูกออกแบบมาเพื่อขัดขวางความรู้สึก? ฉันเข้าร่วมฟอรัมนใต้ดินเมื่อฤดูหนาว—not เพื่อแบ่งชัยชนะ แต่เพื่อแบ่งความเงียบสงบ บางคนเขียน: ‘ฉันเล่นนาน47นาที และไม่มีชัยชนะเลย’ พวกเขาไม่มอบจากไป พวกเขาแค่หยุดกดปุ่ม—and เริ่มสร้างบางอย่างใหม่อีกครั้ง เราไม่จำเป็นเกมสมบูรณ์ เราจำเป็นเกมที่ปล่อยให้เราอยู่คนเดียวโดยไม่มากวน