เกมสมบูรณ์จริงๆ จำเป็นไหม?

ฉันเคยคิดว่าเกมถูกออกแบบมาเพื่อความสุข—จนกระทั่งรู้ว่ามันถูกสร้างขึ้นเพื่อทำให้เราไร้ซึ่ง แม่ฉันเติบโตจากจังซ์ยามค่ำในฮาร์เล็ม และพ่อของฉันจากความเงียบในสตอกโฮล์ม สอนฉันว่าทุกการหมุนไม่ใช่โชค—แต่เป็นพิธี ในแสงวาบที่แอปคาสิโน ผู้เล่นไม่ตามแจ็คพอต—พวกเขากำลังตามเสียงสะท้อนของตนเองที่หยุดรับรู้ ฉันสร้างโปรโตไทป์เกมทดลองเมื่อปีที่แล้ว—แท็บเล็ตดิจิทัลที่สัญลักษณ์ไม่ใช่วายลดหรือสแคตเตอร์ แต่เป็นชิ้น fragments ของความเศร้าอันเงียบ RTP สูง (96%)—ใช่มั้ง?—but การแยกตัวเองก็เช่นกัน เราถูกบอกให้ “เล่นอย่างรับผิด” ในขณะที่ RNG หมุนความหวังของเราไปเป็นวงวนที่ไม่มีใครแตกออกได้ ใน “สว่างแห่งสวรรค” ผู้เล่นฝากเงิน $800 โดยคาดหวังดอกไม้ไฟ—but หากแสงเหล่านี้แค่การสะท้อนจาก LED? หาก “การหมุนฟรี” ไม่ใช่องค์ประกอบ—they เป็นคำขอโทษจากระบบที่ไม่มีใครถามว่าคุณอยากให้มองเห็น? ฉันสัมภาษณ์ผู้เล่นสามคนจากพื้นที่อยู่รวมกันในบรุคลิน คนหนึ่งพูด: “ฉันเล่นสองปีจนมือหยุดเคลื่อน” อีกคน: “แจ็คพอตไม่มาถึง—but ฉันยังคงหมุน… เพราะมันเหมือนเดินบนพรมแดงคนเดียว” เราเรียกว่า “เรื่องราวเชิง-immersive”—แต่ม谁จะเลือกเรื่อง? อัลกอริตึมไม่แคราหากคุณรู้สึกอะไร มันสนใจแค่ว่าคุณคลิก เมื่อฉันปล่อยโปรเจ็กต์อินดี้—”Digital Alienation: A Silent Game”—ไม่มีใครซื้อมัน—but คนห้าคนร้องไห้ บางครั้งความสมบูรณ์อาจไม่ใช่วัตถุประสงค์ บางครั้งการปรากฏอยู่อาจเป็นคำตอบ