เกมที่สมบูรณ์จริงๆ หรือไม่

ฉันเคยคิดว่า “ชัยชนะ” คือเป้าหมาย ในคืนดึกของห้องทดลองเกมใต้ดินในบรุกลิน ฉันกด “1” หรือ “2” เพื่อตามหาแสงระยิวา—จนระบบไม่ตอบแทนฉัน มันไม่ใช่เพราะฉันเล่นผิด แต่เพราะฉันลืมถาม: ฉันเล่นเพื่ออะไร?

งบประมาณที่พังลง: ผมตั้งขีดจำกัดรายวันไว้ที่ $500—กาแฟ สักครั้งภายใต้หน้าจอเปล่งประกาย พ่อผมพูดว่า “ฮานา เก็บจังหวะ” ส่วนแม่ผมร้องฮิปฮอปในภาษาสเปนขณะมองพิกเซลจางหาย อัลกอริธึมไม่สนใจว่าฉันจะชนะ มันสนใจเพียงแค่ว่าฉันคลิกหรือเปล่า

ฉันเรียกมันว่า “สตาร์ไลต์ เดュเอต” อินเตอร์เฟซแบบมินิมอลสุด ไม่มีแอนิเมชั่น ไม่มีคอนเฟตตี้ มีเพียงกราเดียนเทียร์เทาและนาฬิกาเงียบที่นับถอยลงสู่ศูนย์ผู้เล่นเรียกว่า “น่าเศร้า” ส่วนฉันเรียกว่าศักดิส”,

ห้าการทดลองที่ถูกลืม:

1. เล่นคนเดียวจนนาฬิกานับจนหมด—ไม่มีแจ็คพอตจำเป็น
2. เลือกระดับต่ำเมื่อฝูงชนร้องตะโกนแรงที่สุด 3.ปล่อยวางรางวัลเสริม; มันไม่เคยเป็นของคุณ 4.มองคนอื่นชนะจากสามความพ่ายแพ้—ยิ้มผ่านน้ำตา 5.จบแต่ละเซสชั่นเหมือนผ้าม่านตก—not เป็นลาแห่งชัยชนะ

ความจริงใต้รหัส: เราถูกบอกว่าเกมคือเครื่องสำหรับโดพามีน—แต่หากพวกมันคือกระจกสะท้อนของความเหงากของเรา? เมื่อหยุดตามอัลกอริธึมและเริ่มนฟังเสียงเงียบระหว่างคลิก—ตรงนั้นม้วญใจของคุณเริ่มนเคลื่อนไหว ฉันไม่จำเป็นเกมสมบูรณ์อีกต่อไปแล้ว ฉันต้องการเกมที่ทำให้ฉันรู้สึกจริง